The Islamic Republic consistently carries out more judicial killings than any other country bar China.[1] The September 2022 uprising has seen a spike in the number of executions. Hundreds of working class, middle class and even (the occasional) ruling class arrestees have been condemned to death. Why exactly is the Islamic Republic so vicious, so nasty? Why is the mullah-bourgeoisie so reliant on its killing machine?
We know what Signor Antonio Gramsci would have said. Gramsci would have reminded us that all states govern through the ‘coercion-consent dialectic’. When they feel threatened, they display more coercive brutality and when they feel secure, the rulers can appear consensual. As a generality this seems plausible but it does not satisfactorily explain 44 years of Islamic terror directed at the people. For that we need to turn to the magnificent book, The London Hanged, by the Marxist historian Peter Linebaugh.[2]
Linebaugh explores the reasons for capital punishment in 18th century Britain and the proletarian resistance to it. He explains how capital punishment was aimed at organising and disciplining living labour. By examining the lives of highwaymen, prostitutes, Irish immigrants, former slaves and shipbuilders he shows how tenaciously they clung to the few “rights” they had, in the face of a rapidly changing world. Sometimes they were hanged for the most minor of crimes such as the stealing of a handkerchief, or the pinching of two woollen caps, as Iranians are dispatched to the gallows today for hurling an angry slogan, or a defiant tweet.
Linebaugh refers to a regime that rules by the frequent use of judicial killing as a thanatocracy. Iran is blessed by a religious version of this – a theocratic thanatocracy.[3] In Britain, when the resistance to this public ritualised killing finally emerged, it took the authorities by surprise. At Tyburn proletarian crowds, who until recently enjoyed these executions as entertainment, now turned on the executioners and often tried to intervene, sometimes with great success.[4] Public hangings were meant to be ordered spectacles glorifying God and the monarchy but the ruling elite could no longer guarantee order. The Tyburn Riot Against the Surgeons which witnessed the fierce battle of loved ones against surgeons for possession of the condemned corpse was a turning point. Recent protests by Iranians against coroners courts, especially those that cover up evidence of torture and maltreatment of prisoners, may prove just as important.
In 1783 hangings at Tyburn were banned and moved to just outside Newgate Prison, three miles away, and in time they became private affairs behind closed gates. The Islamic republic carries out both public and private hangings as well as executions by firing squad and stoning, but they do so in the full knowledge that the more they butcher, the more people will detest them. The fear factor may linger on but it has lost its paralysing effect, as witnessed in the support and sympathy enjoyed by the bereaved during funeral processions.
Linebaugh also revisits the burning of Newgate prison in 1780, during the Gordon Riots. He shows how selective the movement was in identifying and targeting the symbols of oppression. In a similar fashions Iranians are using the latest technology to identify judges, coroners, prison governors and right wing MPs who are collectively pushing for harsher punishment of political prisoners. During January there were protests by the families of prisoners outside the Ghezel Hesar Prison, near Tehran. Demands for an end to the death penalty were met by violence from security forces.[5] You know things are abnormal, even by the Islamic Republic's standards, when dozens of lawyers are arrested for representing their clients.
"Political power then I take to be a right of making laws with penalty of death, and consequently all less penalties for the regulating and preserving of property". - John Locke
What can Michel Foucault add to Linebaugh's contribution? Foucault recounts how hangings in pre-capitalist times united the several parts of government (Monarchy, Courts, Parliament, City and the Church). By contrast, in today's Iran, hangings create tensions between various branches of the state. Some of these tensions will become unbridgeable. Foucault also talked about the panopticon, an architectural design for a prison where every prisoner is constantly monitored until the prison guards' gaze becomes internalised, leading to self-regulation. Well, until recently Iran was very much a panopticon society, with every Iranian demanding conformity from their neighbours, in case of reprisals. Recent events, however, have finally cracked the panopticon and that is a significant historical moment.
Foucault differentiates between pre-capitalist modes of production when states ruled through a systematic punishment of the body and the advent of capitalist prisons, police, admin and legal hierarchies which saw a shift to disciplining the mind. The pre-modern contempt for the body was so great that sometimes torture continued after death: for example, the dismemberment of corpses and its exhibition through the streets. The capitalist side of the Islamic Republic wants to discipline labour power; the pre-capitalist side thirsts for physical punishment.[6]
"You've seen yourself how difficult the writing is to decipher with your eyes, but our man deciphers it with his wounds." -Franz Kafka, In the Penal Colony
When it comes to female prisoners, this thirst for physical punishment takes onboard sexual overtones. This is not an easy discussion but an essential one if we are to get to grips with the root causes of misogyny in Iran. Bhavnani and Davies have looked at the concrete problem of women inmates at San Francisco County Jail. They note how strange and contradictory the judiciary treats women. On the one hand, the prison creates a "pseudo-motherly" environment and on the other hand, women are infantilised so as to reduce their agency. Once infantilised they can be turned into sexual objects and abused. In a catch-22 situation the "prison space is sexualised and sexuality in turn is criminalised".[7]
The reports that are being smuggled out of Iranian prisons about the sexual torture of women are harrowing. Yet the men perpetrating these acts seem so feeble. It goes to show that the 'incel movement' is not the exclusive privilege of weak, sexually inadequate Anglo-Saxon boys. We must acknowledge this online western movement has its counterpart amongst Iranian fascists. The main difference is that the latter possess guns and enjoy judicial immunity from all crimes. But what exactly provides Iranian misogyny with such depths of bitterness and brutality?
To blame everything on Islam is convenient but simplistic. I detect four distinct but overlapping discursive practices here, all playing a role: there is residual feudal patriarchy; early capitalist commodification of women; late capitalist re-commodification of women, especially via the internet; and, yes, the longstanding Islamic tradition of contempt for women. Iranian women have decided to take on all these forms of patriarchy simultaneously. This is not a pretentious bourgeois feminism; it is a radical feminism fighting for survival. A victory for them would translate into a victory for women globally just as a defeat for Iranian incels should weaken incels everywhere.
Conclusions:
So, have I managed to answer the questions posed at the beginning of this blog? Why exactly is the Islamic Republic so vicious, so nasty? Why is the mullah-bourgeoisie so reliant on its killing machine? Well, these are the main reasons analysis has thrown up:
The Islamic Republic is a theocratic thanatocracy and therefore must act viciously, as a matter of course (Linebaugh).
For historical reasons, the regime uses both punishment and discipline (Foucault). For instance, they punish the rebel but discipline their families.[8]
The state has lost control of capital, as well as the support of big chunks of all social classes (Marx).
Misogyny is particularly virulent amongst the ruling class (Bhavnani and Davis), because at a psychological level most are incels.
The mullah-bourgeoisie has "nowhere to run to, baby, nowhere to hide" (Martha and the Vandellas). They lash out in fury because they are scared.
Prediction:
When French revolutionaries finally stormed the Bastille on 14 July 1789, the prison contained only seven inmates. When Evin and Ghezel Hesar and all the other Iranian prisons are emancipated there will be considerably more inmates to rescue. The storming of Evin prison will in the future become a national holiday and be known as, Evin's Day (روز اوین ).
جان کندنِ یک حکومتِ خدا-مرگسالار
جمهوری اسلامی به طور مداوم بیش از هر کشور دیگری، غیر از چین، قتل های قضایی انجام می دهد.[1] قیام سپتامبر ۲۰۲۲ شاهد افزایشی در تعداد اعدامها بود. صدها تن از دستگیرشدگان طبقۀ کارگر، طبقۀ متوسط و حتی (گاهی) طبقۀ حاکم به اعدام محکوم شدند. دقیقاً چرا جمهوری اسلامی اینقدر شرور و پست فطرت است؟ چرا ملا بورژوازی تا این حد به ماشین کشتار خود متکی است؟
ما می توانیم حدس بزنیم آقای آنتونیو گرامشی چگونه به این سئوالات جواب می دهد. گرامشی به ما یادآوری میکند که همۀ دولتها از طریق «دیالکتیک اجبار و رضایت» حکومت میکنند. هنگامی که احساس خطر می کنند، وحشیگری و جباریّت بیشتری از خود نشان می دهند و زمانی که احساس امنیت می کنند، حاکمان می توانند معقول و عادل به نظر برسند. به عنوان یک کلیّت این نظریه قابل قبول به نظر می رسد، اما 44 سال ترور اسلامی علیه مردم را به طور رضایت بخشی توضیح نمی دهد. برای این منظور باید به کتاب باشکوه، به دار آویخته شده گان لندن (The London Hanged)، نوشته مورخ مارکسیست پیتر لاینبو (Peter Linebaugh) مراجعه کنیم.[2]
لاینبو دلایل مجازات اعدام در بریتانیای قرن هجدهم میلادی و مقاومت پرولتاریا در برابر آن را بررسی می کند. او توضیح می دهد که چگونه اعدام با هدف انضباط و کنترل کارگران انجام می شد. او نشان می دهد که سارقین بزرگراه، روسپیها، مهاجران ایرلندی، بردههای سابق و کشتیسازان نشان میدهد که در مواجهه با دنیایی که به سرعت در حال تغییر بود، چقدر سرسختانه به «حقوق» اندکی که داشتند چسبیده بودند. گاهی اوقات دولت آنها را به دلیل جزئی ترین تخلف ها، مثلاً دزدیدن یک دستمال یا دو کلاه پشمی، به دار آویخته می کرد، همانطورکه امروزه ایرانیان را به خاطر یک شعار خشم آلود یا یک توئیت سرکش به چوبه دار می فرستند.
لاینبو رژیمی را که با استفادۀ مکرراز قتل قضایی حکومت میکند یک «حکومت مرگسالار» (Thanatocracy) می خواند. ایران در حال دست و پنچه نرم کردن با یک نسخۀ مذهبی از این برکت است، یعنی یک حکومت خدا-مرگسالاری.[3] در بریتانیا، زمانی که مقاومت در برابر این کشتار تشریفاتی عمومی بالاخره ظهور کرد، مقامات را کاملاً غافلگیرنمود. در تایبرن (Tyburn)، جمعیّت پرولتاریایی که تا همین اواخر از این اعدامها به عنوان سرگرمی لذت میبرد، اکنون برعلیه جلادان شورش کرد. این مقاومت بعضی اوقات با موفقیت بزرگی توأم بود.[4] به دار آویختن در ملاء عام قرار بود نمایش هایی برای تجلیل از خداوند و سلطنت باشد، اما نخبگان حاکم دیگر نمی توانستند نظم را تضمین کنند. شورش معروف تایبورن علیه جراحان که شاهد نبرد شدید عزیزان با جراحان برای در اختیار گرفتن جسد محکوم بود، نقطۀ عطفی در این مبارزات محسوب می شود. اعتراضات اخیر ایرانیان به دادگاه های پزشک قانونی، به ویژه آنهایی که شواهد شکنجه و بدرفتاری با زندانیان را پنهان می کنند، ممکن است به همان اندازه مهم باشد.
در سال 1783 اعدام در تایبورن ممنوع اعلام شد و این امر به بیرون از زندان نیوگیت که سه مایل دورتربود منتقل گشت. با مرور زمان به مجازاتی خصوصی در پشت دروازه های بستۀ زندان تبدیل شد. جمهوری اسلامی هم در حیطۀ عمومی و هم خصوصی اعدام می کند؛ هم به روش تیراندازی، هم بدار آویزی و هم سنگساری می کشد. اما کاملاً آگاه است که هر چه بیشتر قصابی کند، مردم از رژیم بیشتر متنفر خواهند شد. ممکن است هنوزاحساس ترس از اعدام باقی مانده باشد، اما همانطور که در حمایت و همدردی قربانیان در جریان تشییع جنازه شاهد هستیم، ترس اثر فلج کنندۀ خود را از دست داده است.
در سال 1780، در جریان شورش های گوردون، زندان نیوگیت به آتش کشیده شد. لاینبو نشان می دهد که جنبش در شناسایی و هدف قرار دادن نمادهای ظلم و ستم چقدر گزینشی بوده است. به روشی مشابه، ایرانیان از آخرین فناوری برای شناسایی قضات، بازرسان قانونی، فرمانداران زندان و نمایندگان دست راستی استفاده میکنند، چونکه این افراطیون برای مجازات شدیدتر زندانیان سیاسی تلاش میکنند. در ماه ژانویه تظاهراتی از سوی خانواده های زندانیان در بیرون زندان قزلحصار در حوالی تهران صورت گرفت. خواسته های تظاهرکنندگان برای پایان دادن به مجازات اعدام با خشونت نیروهای امنیتی مواجه شد.[5] وقتی دهها وکیل بهخاطر وکالت از موکلهایشان دستگیر میشوند همه متوجه می شوند که حتی با معیارهای جمهوری اسلامی، وضع غیرعادی است.
«پس من قدرت سیاسی را حق وضع قوانین با مجازات اعدام، و در نتیجه همه مجازات های کمتر، برای تنظیم و حفظ اموال می دانم.» - جان لاک
میشل فوکو چه چیزی می تواند به بحث لاینبو اضافه کند؟ فوکو بازگو می کند که چگونه حلق آویز کردن در دوران پیش از سرمایه داری چندین بخش حکومت (سلطنت، دادگاه، پارلمان، شهر و کلیسا) را متحد کرد. بالعکس این روند در ایران امروز، حلق آویز کردن تنش بیشتری بین شاخه های مختلف دولت ایجاد می کند. برخی از این تنش ها غیرقابل علاج هستند. فوکو همچنین در مورد پانوپتیکون (یعنی جامعۀ سراسربین panopticon society). این یک طرح معماری برای زندان است که در آن هر زندانی به طور مداوم تحت نظر است تا زمانی که نگاه نگهبان زندان درونی شود و منجر به خودتنظیمی گردد. خوب، تا همین اواخر، ایران یک جامعۀ سراسربینی بود و هر ایرانی از ترس انتقام دولت از همسایگان خود خواستار متابعت از جمهوری اسلامی را داشت. رویدادهای اخیر، با این حال، در نهایت جامعۀ سراسربین را شکستند و این یک لحظه تاریخی مهم است.
فوکو بین شیوههای تولید پیشاسرمایهداری، زمانی که دولتها از طریق تنبیه سیستماتیک بدن حکومت می کردند و ظهور زندان، پلیس، مدیریت و سلسلهمراتب قانونی در رژیم سرمایهداری تفاوت قائل میشود، و معتقد است که سرمایه داری از طریق نظم بخشیدن به ذهن حکومت می کند. تحقیر قبل از مدرنیته نسبت به بدن به حدی بود که گاهی شکنجه ها پس از مرگ نیز ادامه پیدا می کرد: مثلاً تکه تکه کردن اجساد و نمایش آن در خیابان ها. جناح سرمایه داری جمهوری اسلامی می خواهد نیروی کار را منضبط کند، در صورتیکه جناح ماقبل سرمایه داری رژیم تشنه تنبیه بدنی است.[6]
«خودت دیدی که رمزگشایی نوشته با چشم چقدر سخت است، اما این مرد می تواند از طریق زخم هایش رمزها را بفهمد.» -فرانتس کافکا، مستعمرۀ مجازات
وقتی صحبت از زندانیان زن می شود، این تشنگی برای تنبیه بدنی، رنگ و بویی جنسی می گیرد. این بحث آسانی نیست، امّا اگر بخواهیم با ریشه های زن ستیزی در ایران مبارزه کنیم، یک بحث ضروری است. باونانی و دیویس (Bhavnani and Davies) به مشکل واقعی زنان زندانی در زندان شهرستان سانفرانسیسکو نگاه کرده اند. آنها توضیح می دهند که قوه قضاییه چقدر با زنان رفتار عجیب و متناقضی دارد. از یک سو، زندان فضایی «شبه مادرانه» ایجاد میکند و از سوی دیگر، با زنان مثل بچه رفتار می کنند تا عاملیت آنها کاهش یابد. پس از تبدیل زن به یک بچه، آسانتر می شود آنها را به اشیاء جنسی تبدیل کرد و مورد آزار قرار داد. زنان در یک دور باطل گیر افتاده اند: «از طرفی فضای زندان جنسی شده و از طرفی دیگر بروز جنسیت جرم تلقی می شود».[7]
گزارشهایی که از زندانهای ایران در مورد شکنجه جنسی زنان به بیرون قاچاق میشود، دلخراش است. با این حال مردانی که این اعمال را انجام می دهند بسیار ضعیف به نظر می رسند. این نشان میدهد که «جنبش مجردان غیر عمدی» (Incel: Involuntarily Celibate) امتیاز انحصاری پسران آنگلوساکسون ضعیف و از نظر جنسی ناکافی نیست. ما باید اذعان کنیم که این جنبش آنلاین غربی درمیان فاشیست های ایرانی همتای خود را دارد. تفاوت اصلی این است جنبش مجردان غیر عمدی مسلمان دارای اسلحه هست و از مصونیت قضایی در برابر همه جرایم برخوردار است.
اما دقیقاً چه مقوله ای چنین ساختارهای عمیقی را برای زن ستیزی درایران فراهم کرده است؟ همۀ مشکلات را به گردن اسلام انداختن راحت است اما ساده انگارانه. من چهار گفتمان متمایز اما مشترک را در اینجا تشخیص میدهم که همگی نقشی در کار دارند.
یک: مردسالاری باقیمانده از دورۀ فئودالیته؛
دو: کالایی شدن زنان توسط سرمایه داری اولیه؛
سه: کالایی سازی مجدد زنان در اواخر سرمایه داری، به ویژه از طریق اینترنت؛ و
چهار: سنت دیرینۀ اسلام در مورد تحقیر و تضعیف زنان.
امروز زنان ایرانی تصمیم گرفته اند همه این اشکال مردسالاری را به طور همزمان نابود کنند. این یک فمینیسم بورژوایی متظاهر نیست. این یک فمینیسم رادیکال است که برای بقای خویش می جنگد. پیروزی برای آنها به پیروزی زنان در سطح جهانی تبدیل می شود، همانطور که شکست اینسل های ایرانی باید اینسل ها را در همه جا تضعیف کند.
نتیجه گیری:
بنابراین، آیا من توانسته ام به سوالات مطرح شده درابتدای این وبلاگ پاسخ دهم؟ دقیقاً چرا جمهوری اسلامی اینقدر شرور، اینقدر پست فطرت است؟ چرا ملا بورژوازی تا این حد به ماشین کشتار خود متکی است؟ خوب، اینها دلایل اصلی تجزیه و تحلیل هستند:
1. جمهوری اسلامی یک حکومت خدا-مرگسالار است و بنابراین مجبور است وحشیانه رفتار کند (لاینبو).
2. رژیم به دلایل تاریخی هم از تنبیه جسمی و هم از انضباط روحی استفاده می کند (فوکو). به عنوان مثال، آنها شورشیان را تنبیه می کنند، اما خانواده های آنها را رنج روحی می دهند.[8]
3. دولت تسلط بر سرمایه و همچنین حمایت بخشهایی ازهمه طبقات اجتماعی را از دست داده است (مارکس).
4. زن ستیزی به ویژه در میان طبقۀ حاکم بسیار طرفدار دارد (باونانی و دیویس)، زیرا از نظر روانشناختی، بیشتر آنها جزء «جنبش مجردان غیر عمدی» هستند.
5. ملا بورژوازی «جایی برای فرار و جایی برای پنهان شدن ندارد» (Martha and the Vandellas). آنها به شدت و باعصبانیت به همه حمله می کنند، زیرا از آینده می ترسند.
پیش بینی:
هنگامی که انقلابیون فرانسوی سرانجام در 14 ژوئیه 1789 به باستیل یورش بردند، این زندان تنها دارای هفت زندانی بود. وقتی اوین و قزلحصار و تمام زندان های ایران آزاد شوند، خیلی بیشتر از هفت زندانی نجات خواهند یافت. هجوم به زندان اوین در آینده به یک جشن ملی تبدیل می گردد و به «روز اوین» معروف می شود.
Footnotes:
Comments