Note by The People's Clowns: The famed American radical Ken Knabb wrote this piece on 12th March 1979. You can find his work at <http://www.bopsecrets.org>. The Melancholic Troglodytes translated the text into Farsi on 22nd August 2003. We have carried out a bit of light editing on it, and added some imagery, with the kind permission of comrade Knabb. We have kept the original map of Iran since we like it very much. The first paragraph maybe a tad optimistic but the rest of the text is quietly brilliant. Below we present both the original and the translation. It provides a useful point of reference for today's events in Iran. The postscript is a salutary reminder that the overwhelming majority of Iranian political activists in 1979 were atavistic in outlook.
The uprising in Iran is the most beautiful event since the Hungarian revolution of 1956. It has shaken all the ruling powers of the world and exposed their collusion. The Arab regimes are as alarmed as Israel. The Chinese bureaucracy was caught with its pants down: it supported the Shah and denounced his opposition (thus continuing the policy of Mao and Chou, who praised him for his “anti-imperialism”). As for the Russian bureaucracy, far from “stirring up trouble” in Iran, it has always aimed at maintaining a stable, highly policed regime there, as elsewhere on its borders, so as to prevent any contagion of rebellion from spreading to its own people. It has sold arms to the Shah and turned fugitive Iranian radicals over to SAVAK. Only when his downfall seemed likely did it cautiously begin hedging its bets. The saber rattling between Russia and the U.S. was strictly for the benefit of the spectators. American ambassador William Sullivan admitted: “We ran Laos, but in Iran, which is tremendously important to us, there’s not much we, or anyone else, can do. Ironically all the major powers — the U.S., Britain, France, China and the Soviet Union — are alarmed by what’s going on in Iran” (New York Times, 13 November 1978).
The possibility that the mass insurgence might overflow bureaucratic or priestly mediation — this is what lies behind all the powers’ horror of “chaos” or a “power vacuum” in Iran. The Iranian movement is not essentially a religious one; the partial margin of immunity granted religious expression simply provided an opening and a rallying point for it. Women who previously wore the veil as a symbol of defiance to the Shah are now defying Khomeini by refusing to wear it; his emissaries have had to report to him that the oil workers “do not respect religion”; and the momentum and contagion of the movement has already pushed even many of the religious to go beyond his dictates. The destruction of banks, stores and cinemas is not a reaction against “modernization” or “Westernization,” it is the same kind of reaction against alienation that is found in modern revolts in the West, from Watts to Gdansk.
The clergy, the bourgeoisie and the army all had, and still have, obvious contradictions with each other. But none could do without the other two. In spite of his intransigent rhetoric, Khomeini was negotiating behind the scenes and, like the National Front, had long taken care to keep the army as intact as possible, warning his followers against provoking it. Finally radical elements initiated the final battle without him and forced his hand. The army, on the verge of breaking up, had to give in to his government as the last hope for stemming the popular insurgence.
As in Portugal in the wake of the fall of the fascist regime, the political untenability of outside intervention plus the weakness and contradictions of the internal ruling forces in Iran may for a while leave spaces for partially free social experimentation. The strikers who have gone back to work only on their own terms; the people who have taken over and run their own towns, “answering only to themselves” — these represent potential dual-power situations that have not been brought completely under control. In spite of Khomeini’s appeals, hundreds of thousands of arms seized by guerrilla groups or distributed among the people have not yet been turned in. And the autonomist movements of the Kurds, the Baluchis and the Azerbaijans are seizing their opportunity and may spread the insurgence to the already crisis-ridden bordering countries where overlapping sectors of those peoples live.
The rulers and commentators pretend to see in any radical action the work of communists or other leftists. In reality the Iranian “communist” party — the Tudeh Party — has long been discredited for its reformism and servility to Russian foreign policy. Though virtually wiped out by the Shah’s police, it has nevertheless praised his “revolution from above” while denouncing the mass uprisings of 1963 and 1978. Recently it has called for a coalition government to work for the “normalization of the economy” and “put an end to the present crisis as quickly as possible.”
As for the guerrilla groups and militant students, though largely disillusioned with the various “communist” regimes, they imitate the hierarchical organization and manipulative practice that led to those state-capitalist bureaucracies. Sixty years of Leninist-Stalinist counterrevolution have taught them nothing. They add to the ideological pollution with their wooden language and lower the consciousness of the “hard-working, patriotic workers” (who are thus applauded precisely for their alienation) with their chorus of “correct leadership,” “progressive clergy,” “people’s army,” “workers’ states,” and other such self-contradictions. But who struggles for the real power of the soviets?
A “popular” government cannot defend the revolution because it has to defend itself from the revolution. But once it has disarmed and demoralized the people, who can defend it from the reaction? Mossadeq set the stage for the CIA coup by using the army against strikers and demonstrators; Ben Bella set the stage for Boumédienne, who destroyed the pockets of self-management in Algeria; Allende (with the support of Castro) set the stage for Pinochet by attacking the workers and peasants who had armed themselves and seized factories and land.
The fundamental question in Iran is not which combination of forces will hold the state, but whether the workers will affirm themselves autonomously against it. If they don’t speak for themselves the bureaucrats will speak for them. If they don’t communicate their experiences and analyses (by seizing printing equipment or radio stations, for example) the mass media will continue to block out or falsify them. The only way to defend the revolution is to extend it. Even if it is defeated there will be that much more to undo. A reformist or bureaucratic movement will scarcely interest workers who already live in reformist or bureaucratic societies. Only a movement that strikes radically at the global system will strike a chord among them, win their support in resisting intervention, and inspire them to parallel revolt. “The next revolutions can find aid in the world only by attacking the world in its totality” (Situationist International).
Each time people begin to make their own history they rediscover the highest moments of the repressed attempts of the past. A revolt like that in Iran is an opening, it cuts through the organized confusion and enforced passivity and poses questions in concrete terms. It’s the social moment of truth.
BUREAU OF PUBLIC SECRETS 12 March 1979
Postscript: That fall I started closely following the revolt in Iran, reading daily press accounts as well as exploring a lot of background history. In March 1979 I issued a poster, ''The Opening in Iran," several hundred copies of which were distributed to radical Iranian student groups in America. It was my hope that a few copies, or at least some of the ideas, might find their way to Iran, but I don't know if this ever happened. Some of the individual Iranians I met were vaguely sympathetic, but most were too caught up in the momentum of events and too attached to Islam or to one or another variety of Leninism to comprehend any truly radical perspective. A few even threatened to beat me up for disparaging Khomeini.
Ken Knabb - Public Secrets: Collected Skirmishes of Ken Knabb 1970-1997
روزنۀ امید در ایران
قیام ایران باشکوهترین پدیده ایست که پس از انقلاب 1956 مجارستان رخ داده است. این واقعه، طبقات حاکمۀ دنیا را سخت تکان داده و ساخت و پاختهای آنان را افشاء نموده است. کشوران عربی به اندازۀ دولت اسرائیل نگرانند. دیوانسالاران چین غافلگیر شده اند: آنان در پیروی از سیاستی فرصت طلبانه از شاه حمایت میکردند و مخالفان رژیم را محکوم می نمودند (این رویه دنباله گیری خط مشی مائو Mao و جو Chou بود که از شاه بمثابۀ یک مبارز «ضدّ امپریالیستی» تمجید نمودند). همانطوریکه دیوانسالاران روسی نتنها خواستار ایجاد «دردسر» برای دولت ایران نبودند، بلکه همیشه سعی در تثبیت رژیم پلیسی شاه و دیگر کشوران همجوار داشتند، تا آشوبهای منطقه ای دامنگیر شهروندان خودی نشود. در گذشته، رژیم روسیه به شاه اسلحه فروخته و رادیکالهای فراری ایرانی را به ساواک تحویل داده است. فقط زمانیکه احتمال سقوط شاه فزونی یافت، روسها بتدریج و محتاطانه شرط بندی خویش را تغییر دادند.
ترس دولتهای مربوطه از پیدایش «هرج و مرج» و «خلاء قدرت» در ایران در واقع واهمه از لبریز شدن شورش توده ای و کنار گذاشتن میانجیگران مذهبی و دیوانسالار است. ماهیت اصلی جنبش ایران مذهبی نیست، اما اعطاء مصونیت نسبی برای ابراز افکار مذهبی به اسلام این اجازه را داد که سخنگوی جنبش شود. زنانی که قبلاً چادر را بمنظور مبارزۀ نمادینی با شاه به سر میکردند، امروزه برای مقاومت بر علیه خمینی، آن را از سر بر می دارند. مأموران خمینی به وی خبر داده اند که کارگران نفت «احترامی برای مذهب قائل نیستند». تکاپوی درونی جنبش باعث شده بسیاری از مذهبیون از دستورات خمینی پا فراتر بگذارند. بر عکس آنچه تصور می شود تخریب و ویران سازی بانک ها، مغازه ها و سینماها عکس العمل ضدّ «غربی» » یا ضدّ «مدرن» نیست، بلکه همان مبارزه با بیگانگی است که در آشوبهای مدرن غربی، از واتس (Watts) گرفته تا گدنسک (Gdansk)، بچشم می خورد.
بورژوازی، ملاها و ارتش، هم درایام گذشته و هم در حال حاضر، تناقضات فاحشی داشته اند. معذلک هیچیک از این دسته ها نمی توانست بدون دو دسته ی دیگر دوام بیاورد. خمینی، علیرغم بیانات ناسازگارانه اش، در پشت پرده مشغول مذاکرات سِرّی بود و مانند جبهه ملّی تلاش می کرد انسجام ارتش را حفظ نماید، و به طرفدارانش توصیه می کرد از تحریک ارتش خودداری ورزند. سرانجام، عناصر رادیکال نبرد نهایی را دامن زدند و خمینی را وادار به اقدام نمودند. ارتش که در شُرف ازهم پاشیدگی بود، تسلیم دولت وی شد، زیرا این راه را تنها چاره برای مهار طغیان مردمی می دانست.
در ایران، مانند پرتغال بدنبال سقوط رژیم فاشیستی، عدم امکان دخالتِ مستقیمِ نیروهای خارجی و ناتوانی طبقه حاکمۀ داخلی ممکن است باعث ایجاد فضای بازی برای آزمایشات اجتماعی شود. اعتصابیونی که با شرط و شروطِ خودشان بر سر کار برگشته اند، یا مردمی که شهرها را تصرف نموده اند و به میل خود اداره می کنند، بازنمایی از قدرت-دوگانه هستند، که هنوز تسلیم دولت نشده اند. علیرغم درخواستهای متعدد خمینی، صدها هزار اسلحۀ متعلّق به گروههای چریکی یا توزیع شده مابینِ مردم تا امروز به دولت تحویل داده نشده است. علاوه براین، جنبشهای مستقل کُردها، بلوچ ها و آذری ها ممکن است فرصت را غنیمت شمرده و طغیان را به مرزهای بحرانی کشورهای مجاور بکشانند و «هموطنان» خویشتن را به شورش تشویق کنند.
حُکام و مفسرانِ سیاسی تظاهر می کنند که دست کمونیستها یا دگر جریانات چپی را در هر فعالیّت رادیکالی می بینند. حقیقت امر این است که حزب «کمونیست» ایران (همان حزب توده) مدتهاست بخاطر مواضع اصلاح طلبانه اش و تبعیت کورکورانه از سیاستهای خارجی روسیه، اعتبار خودش را کاملاً از دست داده. با وجود آنکه توسط رژیم سلطنتی تقریباً بکلی نابود گشته بود، «انقلاب از بالای» شاه را پشتیبانی نمود و قیامهای مردمی سالهای 1963 و 1978 را محکوم کرد. اخیراً حزب توده خواستار تشکیل دولت ائتلافی شده تا در اسرع وقت «اقتصاد مملکت با ثبات» شود و «بحران به پایان برسد».
و امّا گروههای دانشجویی و چریکی اگر چه ممکن است از رژیمهای «کمونیستی» دلسرد شده باشند، معذلک هنوز همان سلسله مراتب سازمانی و سیاستهای دسیسه کارانۀ رژیمهای سرمایه داری دولتی را اعمال می کنند. انگاری از فرایند شصت سال ضدّ انقلاب لنینی-استالینی هیچ درس عبرتی نگرفته اند. با استعمال عبارات خشک و دگمی مانند «کارگران زحمتکش وطن پرست» (عبارتی که بیگانگی کارگران از خود را تمجید می کند)، و اصطلاحات واپسگرایی مثل «رهبریت صالح»، «ملاهای پیشرو»، «ارتش مردمی»، «دولت کارگری» و مقولات متناقض مشابهی، آلودگی ایدئولوژیکی را تشدید می کنند و سطح آگاهی پرولتاریا را تقلیل میدهند. در این بحبوحه کیست که برای کسب قدرت شورایی واقعی مشغول اقدام باشد؟
یک حکومت «مردمی» نمی تواند از انقلاب دفاع کند زیرا لازم است در مقابل انقلاب از خودش دفاع نماید. امّا اگر توده ها را خلع سلاح و دلسرد کند، چه کسی حاضر خواهد شد تا در مقابل تهاجمات ارتجاع از حکومت پشتیبانی کند؟ زمانیکه مصدّق از ارتش بر علیه اعتصابیون و تظاهرکنندگان استفاده کرد، خودش زمینۀ کودتای سازمان سیا را مهیا نمود. بن بلا (Ben Bella) صحنه را برای آمدنِ بومدین (Boumédienne) آماده ساخت و این آخری جریانات خود-مختار در الجزایر را نابود کرد. و بالاخره، با حمله به کارگران و دهقانان مسلحی که کارخانه ها و زمینها را تصرف کرده بودند، آلنده (Allende) - به کمک کاسترو - زمینه را برای روی کار آمدن پینوشه (Pinochet) هموار ساخت.
مسئله ی اساسی در مورد ایران این نیست که چه ترکیبی از نیروها دولت را بدست خواهند آورد؛ بلکه سؤال مهم این است که آیا کارگران می توانند خویشتن را مستقلانه برعلیه دولت بسیج کنند یا نه؟ اگر کارگران از طرف خودشان سخن نگویند، بئوراکراتها بجای کارگران سخن خواهند گفت. اگر تجارب و برداشتهای خود را به گوش بقیه نرسانند (مثلاً از طریق ضبطِ ماشین های چاپخانه و ایستگاههای رادیویی)، رسانه های جمعی موفّق خواهند شد گفتارشان را تحریف یا سانسور نمایند. تنها راه دفاع از انقلاب، بسط و گسترش آن است. حتی اگر چنین جنبش گسترده ای در نهایت امر شکست بخورد، برگرداندن جامعه به مرحلۀ ما قبل انقلابی و پس گرفتن تمام دستاوردهای انقلاب بی اندازه مشکلتر خواهد شد. کارگرانی که هم اکنون در جوامع اصلاح گرا و دیوانسالار زندگی می کنند، توسط یک جنبش اصلاح گرا و دیوانسالار به وجد نخواهند آمد. فقط یک جنبش ریشه ای و رادیکال که اساس دستگاه جهانی را زیرسؤال ببرد آنان را متقاعد خواهد کرد که از مداخله ی دُوَل خارجی جلوگیری کنند. چنین جنبشی ممکن است آنان را ترغیب به ایجاد حرکت مشابهی نماید. «انقلابهای آینده فقط با تهاجم به کلّ رژیم جهانی می توانند حامی و پشتیبانی در دنیا پیدا کنند» (موقعیت آفرینان بین الملل The Situationist International).
در لحظاتی که مردم موفق می شوند تاریخ خود را رقم بزنند، آنان بتدریج نقطۀ اوج سرکوب شدۀ تلاشهای پیشین را کشف می کنند. طغیانی را که امروز در ایران مشاهده می کنیم روزنۀ امیدی است که سردرگمی و کنش انفعالیِ رایج را کنار می گذارد و معضلات را بشکل ملموسی مطرح می سازد. این طغیان مظهر حقیقت اجتماعی است.
دفتر اسرار عمومی
(12 مارس 1979 میلادی)
(برگردان توسط: غارنشینان مالیخولیایی، 22 آگوست 2003)
(تصحیحات جزئی توسط: دلقکان مردم، 20 مارس 2023)
پس نوشته: در پاییزِ سالِ 1978 شروع کردم شورش ایران را از نزدیک دنبال کردن. هر روز گزارشات مطبوعاتی را می خواندم و در زمینۀ تاریخی ماجرا کندوکاو می کردم. در مارسِ 1979 پوستری چاپ کردم با عنوان، «روزنۀ امید درایران». صدها نسخه از این پوستر در بین گروههای دانشجویانِ رادیکالِ ایرانی که در امریکا تدریس می کردند، توزیع شد. امید من این بود که چند نسخه، یا لااقل بعضی از نظرات مرتبط با آن پوستر، راه خود را به ایران پیدا کنند. نمی دانم که این هدف به جایی رسید یا نه. بعضی از ایرانیانی که در این ایام ملاقات کردم بطورغیرمتعهد و مبهمی از پیغام پوسترحمایت می کردند. امّا اکثراً آنقدر درگیر حوادث بودند، یا تا حدی دلبستۀ اسلام و یا شیفتۀ انواع افکار لنینیستی بودند که نمی خواستند چشم اندازهای واقعاً رادیکال را مورد توجه قرار دهند. حتی چند نفرشان مرا به دلیل اهانت به خمینی به کتک کاری تهدید کردند.
کِن نَب – اسرار عمومی: مجموعه ای از کشمکشهای کِن نَب 1970-1997