[The People's Clowns asked our comrades, The Melancholic Troglodytes, to update and revise a text they wrote about the Israel-Palestine conflict in 2007. Both the original and the Farsi version are printed below. We hope it is of some use to our readers.]
Preface
Historical analogies are never perfect. Their very ubiquitousness is testimony to this fact. The good ones can draw attention to both similarities and differences to account for horrendous acts of barbarity. When the October 2023 Israel-Hamas conflagration raised the pain threshold in this part of the world they call the ‘Middle East,’ commentators employed various analogies. Some accused the Israeli state of behaviour similar to the Nazis, whilst the Israeli ruling elite described the attack by Hamas as a ‘second holocaust’ and voluntarily donned the yellow Star of David as a sign of victimhood. A more sensible analogy drew parallels with Apartheid South Africa and the systematic discrimination against Palestinians enshrined in Israeli law, and backed up by force. More urgently, the Darfur genocide has been used to warn against the potential for ethnic cleansing in Gaza. What we offer below is an updated version of a text written in 2007 which uses an analogy between Israel’s treatment of Palestinians with the treatment of Native Americans by the US government. We hope you find the analysis useful.
As capitalism manipulates workers to kill and die for nationalism and religion, we must once again reiterate our trans-national perspective. The workers have no country and no religion. We believe all regional and extra-territorial ruling classes have unwashed blood on their hands: The British ruling class, which greenlighted colonial annexation through the notorious Balfour declaration; the Israeli ruling class that carried to its logical conclusion the provisions of the declaration; the US ruling class that has supported this colonial-settler enterprise with weapons, finance and propaganda; the Russian ruling class that has traditionally played a destabilising role in this region to undermine the 'West'; the Saudi ruling class that has quite deliberately perpetuated suffering; the Iranian ruling class that uses the Palestinian Question instrumentally to suppress the class struggle at home; and, finally, the Palestinian ruling class (PLO and Hamas and Islamic Jihad) that just like the picture of Dorian Gray transmute into something more hideous every day. As the demented and deranged politicos of the world demand we support one band of cut-throat reactionaries against another, we declare our contempt for all rulers, and offer our (meagre) support to all class conscious workers.
- The Melancholic Troglodytes, November 2023, Glasgow, Scotland
'Why is it that the Apache wait to die - that they carry their lives on their fingernails?' - Conchise, Apache leader, in Brown, 1972, p. 160
The current plight of Palestinians increasingly resembles the tragic demise of Native Americans. To have become refugees in their own land, hounded and derided by a superior military and economic entity, and to have endured mostly apathy from the outside world as well as the inevitable corruption and authoritarianism of ‘their own leaders’ are markers of both experiences. The aim of this short essay is to demonstrate (some of) the commonalities and differences that have shaped these two struggles.
If today, notwithstanding the bombastic posturing of Hardt and Negri (2000; 2004), nationalism runs rampant, it is because we are weak. Anton Pannekoek put it in a nutshell: ‘As has often been pointed out, the working class is not weak because it is divided; on the contrary, it is divided because it is weak’ (Pannekoek, 1936). In other words, if we consciously foreground our class interests in our daily lives, the shibboleths of the bourgeoisie -nationalism, racism, sexism and religion- would be unable to take root.
Benedict Anderson (1990) described nationalism as an ‘imagined community’. Imagined because ‘regardless of the actual inequality and exploitation that may prevail in each, the nation is always conceived as a deep, horizontal comradeship’ (Anderson, 1990: 16). For nationalism to appeal to the proletariat it is not sufficient for its signifiers to be constantly flagged through anthem-singing, coronation spectacles, and everyday weather-reports (Billig, 1995). Nationalism must also be contrasted favourably with its cruder appendages: the reservation, the ghetto, and the concentration camp. So much of contemporary ‘western’ political discourse is geared toward foregrounding this contrast.
In this part of the world we observe a concentric relationship between the nation-state, reservation, ghetto, concentration camp (and its subsets -see the diagram below). These circles are intertwined and at the same time placed on hierarchically organised layers. They expand and contract, weave in and out of each other and in the process keep the threat of a borderless communist community at bay. In short, they provide the bourgeoisie with a fantastically simple and effective regulating mechanism. And since through the establishment of borders capitalism acquires a ‘law-like’ character, the plethora of borders going up all over the world are also indicative of a drive to modernise the Law as a more effective weapon of suppression (cf. Mitropoulos, 2006: 40). Below we attempt to unpack this concentric, multi-layered relationship.
‘One does not sell the earth upon which the people walk.’ - (Crazy Horse, leader of Oglala Lakota, quoted in Brown, 1972: 217).
It is common knowledge how the British bourgeoisie erected prison (or internment) camps during the Second Boer War (1899-1902), although they do not seem to have been the first. The Spanish ruling class used them in the Ten Years’ War (1868-1878) against slaves in Cuba and the US government used them to devastating effect against ‘insurgents’ in the Philippine-American War (1899-1913). However, the British use of camps against Boer internees and black Africans (and they were detained in separate camps) signifies the first large-scale example of prison camps. They were originally set up for ‘refugees whose farms had been destroyed by the British Scorched Earth policy … However, following Kitchener’s new policy, many women and children were forcibly moved to prevent the Boers from re-supplying at their homes …’ (Wikipedia, ‘Second Boer War’).
It was left to the Nazis to establish a firm division of labour amongst camps. Under their rule there were three types of camps: concentration camps like Buchenwald which were huge spaces, organised for the purpose of control; work camps such as the huge IG Farben camp at Auschwitz which employed over 15,000 Jewish slaves on average at any time; and, extermination camps like Treblinka specially designed to ‘biologically remodel the human race’ (Traverso, 1999: 67; also see Postone 2000, for an interesting take on concentration camps). This categorisation was ‘marked by a constant tension between extermination and exploitation, each advocated by a different sector of the SS and Nazi regime’ (Traverso, 1999: 58).
During the 20th century the configurations of choice for dealing with Palestinians were the work camp and the concentration camp- the former for those wage-slaves beneficial to the Israeli economy and the latter for the reserved army of unemployed. In recent times, Israel’s conscious strategy to limit its ‘dependence’ on Palestinian workers has transformed many work camps into concentration camps. This means Israeli capitalism is not even keen to use Palestinian proletarians as generators of absolute surplus value anymore, as was clearly indicated in March 1993 when 130,000 Palestinian workers were barred indefinitely from their jobs in Israel. The Palestinians who are still tolerated as labourers go almost unnoticed such as the Basket Children of East Jerusalem and the West Bank. Freedman (2007) describes how these children make a pittance carting heavy loads for customers shopping at the local souk on the orders of stern shopkeepers. Since they are also illegal workers, they are ripped off by unscrupulous employers. The October 2023 conflict has resulted in around 18,000 Palestinian workers being deported from Israel back to Gaza (Goldeberg and Debre, 2023).
In the case of Native Americans, the work camp and the concentration camp were occasionally morphed into extermination camps with predictable results. If it is true that the Palestinians put up a greater fight against internment than Native Americans ever did, it is probably due to spatial anomalies. Native Americans lived in a continent with vast unchartered territories making escape and exodus a more attractive option. The Palestinian camp internees have nowhere to run to and quite literally ‘nothing to lose but their chains’. This desperation incidentally also throws light on the more uncompromising attitude of camp refugees to negotiations with Israel compared to Palestinian villagers who live under a (relatively) less draconian military occupation and depend on the good will of the Israeli state for their agricultural activities.
By 2000 the agricultural sector accounted for only 7% of the GDP of the combined economy of the West Bank and Gaza Strip (OTR Palestine, 2001). Apart from the usual factors such as migration from the countryside, there are also additional circumstances specific to Palestine such as expropriation of arable lands by Israeli colonists, the wilful blocking of exports and water-theft which explain this decline. Occasionally the Israeli state has used herbicides to destroy crops. For example, in 2003 helicopters sprayed Bedouin crops at Abda apparently undeterred by the presence of children playing in the fields (Cook, 2003).
If this was the division within camps, there is also a distinction between all camps on the one hand and two other forms of regulation: ghettoes and reservations. By comparison to the camps, ghettoes offered their inmates a modicum of ‘self-sufficiency’. A ghetto was a part of the city (usually the poorest part) designated for the habitation of a ‘racially’ or ‘ethnically’ specific group of people (usually Jews between the 16thand 19th centuries but more recently extended to other ‘races’ such as ‘blacks’ in the USA or Roma in the Czech Republic). Ghettoes usually had their own justice system. For example, the Israeli elite were content to allow Palestinian ghettoes to be ruled by Arafat and his cronies. He had fostered groups based on clan loyalties, with their own militias. It is the collapse of Arafat’s network of patronage that has contributed to the inter-clan fighting between Hamas and Fatah in recent times (Lederman, 2006: 3).
Once this new inter-clan conflict constructed its own discourse, then every event became embedded in its interpretive repertoire. The moralistic anti-drug crusades of Hamas in the Gaza strip is a case in point. Like some latter day untouchable Elliot Ness, Hamas organised a drug burning ritual recently, during which not only tonnes of marijuana but also painkillers like Tramadol and sexual enhancement drugs like Cialis and Levitra were incinerated. The significance of the crusade went beyond preaching a policy of abstinence and endurance to proletarians when it accused Fatah officials of being in charge of drug smuggling. These actions will continue since they are a convenient mechanism of cementing authority whilst brushing the real social antagonisms of Palestinian society under carpet.
Ironically, the reappearance of ghettoes during W/W II initially gave a false sense of security to inmates since some were lulled into believing that the separation of Jews and non-Jews might result in less direct intimidation (Bresheeth et al, 1997: 59). This is precisely the argument put forward by some of today’s ‘far-right’ organisations such as the British National Party (BNP) in relation to the need to separate ‘Muslims’ and ‘Europeans’ within dense, urban centres of tension such as London, Leeds and Birmingham. The ‘far-right’ tag so overused by vacuous journalists attempts to mystify the capitalist core of the BNP’s ideology which consists of an uneasy mixture of six anti-working class currents: populism; neo-populism; fascism; neo-fascism; Nazism; and neo-Nazism. Different masks are adopted by members for different settings. The British media has made a concerted effort in recent years to court the populist and neo-populist fronts of the BNP whilst pretending that the other four fronts do not exist.
The essentialism practiced by the dominant force against ghetto inhabitants requires a coherent, homogenous culture and/or religion at its point of contact. For this approach to be effective, class struggle within the ghetto has to be covered up. The fact that the ghetto was a space within an existing city, isolated from the dominant ‘race’ or ‘ethnicity’ and revolved around wage-slavery (as opposed to the direct slavery of the artificial camps) offered some prisoners the illusion of safety. The Warsaw ghetto, for instance, included 73 streets out of 1800 where 55,000 inmates were paid some sort of wages (Traverso, 1999: 82). The ghetto was encouraged to elect its own Jewish Council to ensure compliance with Nazi authorities and run services such as food distribution, Jewish policing, hospitals, sanitation and the work places. Consequently, when the Nazis decided to transport the inmates to extermination camps many voted against resistance believing they would be allowed to go on producing. In fact, the internalisation of authority was so intense that one marvels at the bravery and daring of all those who did finally resist their captors in the 1941-43 Warsaw Ghetto Uprising (cf. Edelman, 1994).
The transfer of Bedouins from their Negev lands to areas attached to Israeli towns like Ramle or Beersheva is a more contemporary example of ghettoization. The semi-nomadic Bedouin has finally been made into a wage-slave eking a precarious existence at the mercy of the Israeli boss. Those Bedouins who are deemed surplus to capital requirement are shunned onto semi-permanent concentration camps instead of ghettoes. Some of their land is taken over by bourgeois ranchers (e.g., former Prime Minister Sharon owned a large ranch in the Negev desert); some of the land is re-populated by poor Jewish farmers who have to be financially induced to relocate and the rest given to the army. This long-running, low-intensity war against Bedouins was also the main strategy employed against ‘non-combative’ Native American tribes.
When camps and ghettos are deemed impractical and the granting of ‘full national sovereignty’ not a viable solution, reservations become the regulating mechanism of choice. Frank James Tester (2010) discusses the brutal killing of Inuit sled dogs by the Royal Canadian Mounted Police. These dogs were deliberately slaughtered as a way of confining the Inuit within reservations and to coerce them into giving up their extended-family hunting grounds. These ‘developments take place in the 1950s and 1960s as Canada is supporting the decolonization of British territory internationally, and moving toward completing its own constitutional sovereignty with a greater degree of separation from the British crown’ (Tester, 2010: 8). Here we detect the same pattern discussed throughout this essay. The gaining of nationhood status by one group and the relegation of the Other to a reservation status are intrinsically related phenomena.
In South Africa the ‘reserves’ created for Black people between 1913 and 1936 became known as ‘Bantustans’ at the end of the 1940s. A Bantustan was a territory designated to a tribal homeland with its own local elite. Reservations are sometimes imposed through coercion and sometimes sold to their inhabitants as a life style, with their own permanent governing bodies and culturally sensitive structures. Today, some Native American reservations have been graciously granted license to experience the joys of capitalism first-hand by setting up a string of tourist-friendly casinos. More commonly as Howard Hughes (2001: 18) describes: ‘Indian reservations … look more like caravan sites … a huge trailer park, with 4x4 pick-ups parked outside … But how did the Indians end up in such a predicament- second-class citizens in their own land?’ The answer, of course, is deceptively banal: unlike nationalism which can be sold as a viable commodity on the market, the reservation, ghetto and camp are a hard sell. Rather they have to be imposed and maintained through coercion and fear of starvation.
When following the discovery of gold in the Black Hills (around 1868-1877), the Native Americans refused to sell their land or become wage-slaves, President Grant treated all as antagonists and ordered them to be rounded up in reservations (Hughes, 2001: 52). The tactics of hostage-taking and the human shield were added to the repertoire of the US army by General Custer. Today in Kosova, reservations are policed by the KFOR multinational ‘peacekeeping’ force, a process charmingly referred to as ‘enclavization’. Likewise, the West Bank is a reservation rather than a viable economic territory. The labyrinthine roadblocks and 760 Israeli checkpoints are testimony to this reality which is accurately captured by the Arabic term Ihtilal- the Suffocation. Israel prevents Palestinians from operating a seaport or an airport, limits the movement of goods, confiscates the Palestinian Authority’s tax revenues and stops Gaza’s supply of fuel and electricity almost at will (Grossman, 2006: 2). Israeli deputy defence minister’s comment about Palestinians risking a ‘shoah’ if they did not give armed struggle or the recent Israeli army’s storming of a Turkish aid ship bound for Gaza are merely more spectacular manifestation of the Suffocation.
The comment was made by Israeli deputy defence minister, Matan Vilnai, after an air raid on Gaza: ‘the more Qassam [rocket] fire intensifies and the rockets reach a longer range, [the Palestinians] will bring upon themselves a bigger shoah because we will use all our might to defend ourselves.’ According to the Electronic Intifada, An Israeli foreign ministry spokesman, Arye Mekel, claimed that Vilnai used the word shoah ‘in the sense of a disaster or a catastrophe, and not in the sense of a holocaust’ (Abunimah, 2008). However, this is a term rarely used outside discussions of the Nazi genocide during W/W II. The comment, of course, reminds one of similar racist demagoguery uttered frequently by President Ahmadi-Nezhad. So long as the level of class struggle remains low, little men like Vilani and Ahmadi-Nezhad can threaten
proletarians with impunity.
‘I now think a little powder and lead is the best food for [the Indians]’ (S. Colley, U.S. Indian agent, quoted in Brown, 1972: 62).
For years, the West Bank and Gaza were propped up artificially by outside money. Before the recent Hamas election victory, European capitalism was the biggest donor with $600 million a year followed by the US at $400 million. Since then Hamas has failed to pay its bureaucrats on time leading to anti-Hamas demonstrations. The recent anti-drug and anti-corruption campaigns organised in Gaza are transparent attempts by the Hamas leadership to draw attention away from these basic tensions. Meanwhile, the Iranian mullah-bourgeoisie has attempted to win influence by allocating millions to Hamas. This is a ploy that resonates favourably with Palestinians who are extremely critical of the corruption and inefficacy of Palestinian organizations.
In all three examples cited above (the Black Hills, Kosova and the Occupied Territories), the maintenance of reservations allowed mafia-style gangs to strengthen their power-base at the expense of both the proletariat and orthodox bourgeois governance. Howard Zinn explains in relation to Native Americans how, ‘Food shortages, whiskey, and military attacks began a process of tribal disintegration. Violence by Indians upon other Indians increased’ (Zinn, 1999: 134). Replace ‘Indians’ for ‘Palestinians’ and ‘Whiskey’ for ‘religion’ and the above quote would serve as an accurate description of the current state of affairs in Palestine. At least since the first Intifada, Israel has been using curfews to starve whole villages and towns. Sometimes the only Palestinians with food are the collaborators who use it as a bargaining chip to regain lost prestige amongst Palestinian proletarians (Shahak, 1988: 11).
The accumulation of capital requires blood as well as sweat which is why traditionally the US and Israeli armies have played such a crucial role in pacifying Native Americans and Palestinians respectively. Whilst political discourse has attempted to limit the optimum notion of freedom to nationalism, military subjugation has forced Native Americans and Palestinians on a merry go-round of camps, ghettos and reservations. This state of permanent emergency was the subterfuge under which US enclosures were expanded at the expense of Native Americans. A similarly induced strategy of tension is responsible for justifying the Israeli ‘security’ Wall and the land-grab it promotes.
We suspect there are many reasons behind the Israeli Wall, chief among them the desire to grab land by stealth, limit proletarian mobility, enhance Israeli patriotism, ethnically cleanse areas from Palestinians, secure water sources and limit ‘insurgent’ attacks across the border. In the late 1960s the US military also tried to set up ‘an electronic battlefield’ across the border with North Vietnam in order to prevent attacks and the establishment of supply routes. It was an abject failure (cf. Barbrook, 2005). We are not in a position to ascertain whether the Israeli Wall will be a more effective barrier. However, this wall must be seen as a long term, strategic policy which first came to fruition with the 1992 Labour coalition of Yitzhak Rabin and later cemented in 2001 by Ariel Sharon. In an insightful article, Graham Usher (2006: 18) suggests the wall ‘marked a posthumous victory for the iron wall revisionism of Zeev Jabotinsky’. We now turn to a brief analysis of military maneuverings without getting bogged down in humdrum minutia.
The similarities between US and Israeli armies are startling- this is evident both in terms of tactics and strategies. Both armies had their roots in militias; both were reorganised for fighting guerilla warfare; both evolved through massacres, terrorism, assassinations, bounty hunting, scorched earth policies, collective retribution and economic co-option of the enemy; both armies are at the cutting edge of technical advancement and warfare theory; and, finally, both were directly politicised in the process of land grab and primitive capital accumulation necessary for the expansion of US and Israeli capitalism in a hostile environment. It is these factors, far more than the magical power of Hollywood propaganda, that explains the deep-seated affinity of large segments of the US and Israeli populace with their respective armies.
Eyal Weizman (2006) describes the bizarre example of the Israeli Defence Forces studying post-structuralist theoreticians such as Deleuze and Guattari on ‘space’ as well as the Situationist writings of Debord on ‘urbanism’. The aim, it seems, is to work out new post-modernist tactics for defeating the enemy whilst creating a sanitised and seductive discourse of warfare. In practical terms, this translates into ‘going through walls’ in dense urban areas (instead of going round them) with the media’s seal of approval! Without wishing to indulge in impotent armchair speculation it seems the Israeli army was not served at all well by Deleuze, Guattari and Debord during their recent Lebanese foray. Lederman (2006: 2) argues that the Israeli army’s post-modern turn was a direct response to Yassir Arafat’s introduction of the twin notions of tribal governance and tribal warfare (circa. 1994). Again, Melancholic Troglodytes do not feel sufficiently well informed to comment on this.
All the above commonalities help explain the affinity between the Israeli and US armies. An Arab member of the Israeli Knesset points out the complex web of interests between both the civilian and military wings of the Israeli state and the US establishment in terms of key personalities: ‘The difference between Barak and Netanyahu is that as a member of the military establishment, Barak may be more pragmatic than Likud's Netanyahu. The military establishment shows greater strategic awareness and understanding for America's needs in the region and is more open to American considerations than Likud's settlers and religious coalitions. But on those issues requiring an Israeli national consensus, including an independent state, Jerusalem as its capital, settlements, refugees and borders, we believe there is no difference’ (Bishara, 1999).
The massacres at Sand Creek (1864) and Deir Yassin (1948) have eerie similarities. The Sand Creek massacre is sometimes dismissed as the result of the machinations of a racist ex-preacher, Colonel Chivington, who ‘seeking fame … deliberately stirred up trouble between the whites and the Indians, providing him with the excuse to attack the peaceful camp of Black Kettle’ (Hughes, 2001: 11). Likewise the massacre at Deir Yassin is at times simplistically blamed on the over-zealous Zionist militia of Menachem Begin (Rose, 1986: 53). Both incidents, however, were part and parcel of capital’s march towards expansion and consolidation. They were also examples of what nowadays is referred to as ‘ethnic-cleansing’- psychological and/or physical acts of terrorism calculated to change the demographics of conquered land. Chaim Weizmann referred to it as ‘a miraculous clearing of the land’ (cf. Rose, 2004: 150). An alternative method of terrorism was to delegate responsibility to fringe groups thus exonerating the state from blame. For example, in 1982 the Israeli army used Lebanese fascists to ‘methodically slaughter’ the inhabitants of Sabra and Shatilla Palestinian refugee camps (Chomsky, 1983).
Massacre of camp inhabitants is not confined to the Israeli ruling class. In 1970, semi-autonomous (and armed) Palestinian refugee camps in Jordan were attacked and crushed by the Jordanian ruling class. The PLO ‘withdrew from Amman, thus allowing the massacre of the proletarians who remained in the city’ (Aufheben, 2002: 30).
The superiority of the US and Israeli armies vis-à-vis their antagonists was underlined through a series of vicious tactics. David Ben-Gurion, onetime prime minister of Israel, wrote in 1948: ‘… Blowing up a house is not enough. What is necessary is cruel and strong reactions. We need precision in time, place and casualties. If we know the family, strike mercilessly, women and children included … At the place of action there is no need to distinguish between guilty and innocent’ (quoted in Rose, 1986: 26). Assassination of recalcitrant guerrillas was rife. Kicking Bird of the Kiowas had his coffee poisoned. At least he died with no ‘collateral damage’. Today ‘trigger happy mobile phones’, ‘hit squads’ and ‘smart missiles’ are deemed a more cost-effective method of dispatching Palestinians. Water supplies are destroyed or contaminated or stolen in a bid to both slow down enemy advance and/or limit the economic self-sufficiency of reservations.
As Melancholic Troglodytes have said in ‘Hydro-Jihad’ (included on this website): ‘Israel suppresses Palestinian development of water collection as a matter of strategic policy. Since 1967 Israel has allowed Palestinians to drill only 13 wells in the West Bank. Even then Israel insists that Palestinians use only the Israeli drilling company, Mekorot, which can charge whatever it wants and schedule the work at its whim. Control of water is an indirect method of limiting Palestinian population growth and development. Whereas Israel has the technological capacity to treat and reuse waste water, Palestinian farmers cannot afford the procedure. The same is true of desalination plants that are beyond the means of Palestinians. Moreover, when Ariel Sharon was minister of infrastructure, he insisted that all waste water, treated or not, had to go to Israel’. The Oslo agreement left ultimate control of water flow in the hands of Israel.
Each time the primitive accumulation of (Palestinian) capital approaches critical mass, a well is destroyed, rerouted or cordoned off. In an insightful article Eyal Weizman (2004: 110-111) demonstrates how ‘sanitary-margins’ on each side of the Israeli roads consume much of the Palestinian territory on the West Bank. Weizman also shows how planting has become a geo-political tool. For example, ‘pine trees leave the ground acidic … and thus grazing, farming, and other Palestinian branches of the economy cannot take place …’ (Weizman, 2004: 108).
Bounty-hunting which used to remove troublesome elements such as pirates and bandits deemed to be obstacles in the path of ‘progress’ has become an everyday occurrence designed to police entire nations. The Israeli army uses Druze Bedouins as ‘low-ranking desert trackers’ against other Arabs in a re-run of US use of ‘Indian scouts’. The Bedouin population has been subjected to waves of military ‘transfer’ from its Negev Desert grounds. Again in a bizarre replay of the story of Native Americans, the reclaimed Negev Desert is used by the Israeli army for its nuclear reactors and most of its nuclear arsenal (Cook, 2003). The use of torture in prison against Palestinians by Israel and Native Americans by the US was sanctioned at the highest levels with the aim of breaking the enemy. The recent Hamas electoral victory in Palestine has allowed the US/Israeli axis to ignore some of the real differences between the historically non-religious Palestinian struggle and modern Islamists. The closer the Palestinian proletarian archetype merges with the Islamist in public perception, the easier it is for Israel and US to legitimise the torture and assassination of all political opponents.
Both the US and Israeli armies have been instrumental in not only defeating ‘the natives’ but also grabbing land and expanding the boundaries of capitalism. The so-called wars of independence are a case in point. The War of 1812 led by land speculators such as Andrew Jackson was not ‘just a war against England for survival, but a war for the expansion of the new nation, into Florida, into Canada, into Indian territory’ (Zinn, 1999: 127). Likewise a cursory look at the maps depicting Israeli expansion between 1947-49 shows clearly how wars were used to expand the frontiers of Israeli settlements and establish camps, ghettoes or reservations for the defeated Arabs. In the US West one method of transforming reservations into camps was to allow cattle barons to graze across Native American land for a paltry fee. Soon larger tracts of land would be required and colonisation speeded up at the expense of the hunter-gatherer economy of the Natives. In Palestine the Wall plays a similar function in grabbing strategic land for the Israeli state and simultaneously ensuring the economic unproductivity of the remaining Palestinian reservations.
The issue of productivity-unproductivity is even more complicated since it is inexorably tied in with Israel’s creation-myth. Integral to the stories of pioneers making the desert bloom is the myth that Arabs had neglected the land and it was left to the true owners of the ‘holy lands’ to recover marshlands and swamps. Recent anthropological findings that undermine this narrative are neglected by Israeli museums (Petrovato, 2006). It is, of course, not just Palestinians who are written out of Palestine’s narrative by these museums but non-European Jews are also marginalised since their stories may contain too many problematic loose ends for official Israeli culture. The few ‘Arabs’ who are displayed in these Israeli museums are ‘traditional Arabs’ who are depicted as timeless archetypes, in aesthetics disconcertingly similar to the representation of Africans by Leni Riefenstahl!
‘If you owned Hell and [Jerusalem], live in Hell and rent out [Jerusalem]’ (Paraphrased from Hughes, 2001: 72).
On a similar trajectory, Peter Buch reminds us that, ‘Kibbutz collectivism was far more important for settling territory and guarding borders against dispossessed Arabs than for opening up a road to Jewish socialism’ (see Rodinson, 1988: 21). We are happy to (partially) defer to Buch’s superior knowledge on the kibbutz. But only partially! He argues that the new kibbutzim in Israel were modelled on the experimental Russian communes that flourished during the New Economic Policy with Lenin’s blessings. The division of labour in the early kibbutz was voluntary and rewards were distributed equally. And it may very well be true, as he argues, that one does not understand the kibbutz without taking into account its nemesis- the zeal of the Mea Shaarim (one of the oldest Jewish neighbourhoods in Jerusalem with strict adherence to both Jewish fundamentalism and the anti-Zionist Neturei Karta). Deutscher writes, ‘The kibbutz and the Mea Shaarim are the two opposite poles of Israel’s spiritual life’ (Deutscher, 1981: 110). All this may be true albeit outdated material. What is unacceptable is to suggest, as Deutscher does, that the kibbutzim represent the ‘communist principle’ (Deutscher, 1981: 101). On this point, Rodinson’s analysis strikes us as more realistic. It is also worth remembering that the kibbutzim granted numerous concessions to religiosity from the outset in the name of national unity. For instance, even atheists in kibbutzim were married by a rabbi (Shahak, 1988: 3). Finally, the gradual rise of agribusiness in rural Israel has made Deutscher’s rosy account of kibbutzim even more obsolete.
Occasionally, Kibbutz faced with labour shortage, would hire Palestinian wage-slaves but they were consistently excluded from membership. Many working class Israeli settlers are manipulated by the state to move into zones of conflict in order to act as a buffer in the same way that in the 18th century the colonial officialdom had monopolised the good land on the eastern seaboard of America and was now forcing ‘landless whites to move westward to the frontier, there to encounter the Indian and to be a buffer for the seaboard rich against Indian troubles, while becoming more dependent on the government for protection’ (Zinn, 1999: 54). And in our view it makes sense to see every attack on the Native American and the Arab as at the same time an assault on the ‘native’ proletariat. The US and Israeli proletariat are also being punished, cajoled and intimated in the process of colonisation. Isaac Deutscher, for instance, demonstrates ‘when high [Israeli] officials argue that a tough policy has to be adopted towards the Arabs because Oriental people are likely to take any other policy as a sign of weakness, they have in mind not only the Arabs but the Oriental Israelis as well’ (Deutscher, 1981: 109). And in both cases, the abused settlers gradually transformed itself into the abuser as a matter of survival.
More recently, Ein-Gil and Machover (2008: 62) have argued that Mizrahim Jews from ‘Muslim’ countries despite ‘being regarded as culturally inferior and treated as colonisation fodder by the Zionist leadership, were nevertheless successfully co-opted to the Zionist project. The Mizrahim continue to face socio-economic disadvantages in Israel but these are predominantly a reflection of class barriers and are fundamentally distinct from the national oppression of Arabs’. We find these arguments sound but (slightly) over-stated. They tend to minimise ongoing Zionist leaders distrust of proletarian Mizrahim Jews as potential fifth-columnists and racist tendencies present in many Ashkenazi Jews directed toward non-European Jewry. For example, in June 2010, more than 100,000 ultra-Orthodox Jews from European origin protested the fact that their daughters are educated in the same classroom as schoolgirls from Mizrahi background. Despite obfuscating discourse and numerous prevarications, this was ugly racism directed by Ashkenazi Jews against Mizrahi Jews. However, we accept fully the argument that bourgeois Mizrahi have found a secure niche for themselves among the predominantly Ashkenazi ruling classes.
The lure of gold and arable land was not a sufficient motivating factor for proletarian migration into contested and dangerous territories. This is true of both North America and Israel. In addition, it was necessary to imbue the flock with a missionary zeal. For example, in 1910, the ‘socialist’ Zionist Yavni’eli was sent to Yemen in order to recruit Yemenite Jews as a cheap labour force to undercut the (already) cheap labour of the Palestinian Arabs. To persuade Yemenite Jews to leave their homeland and embark on an uncertain journey, Yavni’eli ‘presented himself to them as a herald of the Messiah and declared that the day of salvation had arrived’ (Ein-Gil, 1981: 111).
In the absence of any other form of legitimacy, the Christian and Jewish Fundamentalists who colonised Native America and Palestine respectively based their claim on sacred texts. This is the junction when it became useful to mix a sense of racist superiority with a desire for racialist separatism. The mission had to get nasty. Jewish settlers of the West Bank, for example, cite self-serving passages from the Talmud regarding God’s regret for creating the Ishmaelites and refer to the Gentiles as ‘a people like a donkey’. Maimonides is quoted approvingly when he claims conquered people must ‘serve’ their Jewish masters and be ‘degraded and low’ and ‘must not raise their heads in Israel but must be conquered beneath their land … with complete submission’ (cf. Rose, 1986: 65).
Only a few critics, including ‘spiritual Zionist’ theoreticians and ‘Kropotkinist Zionist’ politicians, were prepared to admit that Palestine was not empty and that this may prove a problem in the future (Rodinson, 1988: 39; cf. Avineri, 1989). In fact, before 1948 there were Jewish theologians such as Martin Buber who advocated a binational state of Jews and Arabs and fought for the repatriation of expelled Arab refugees. Buber argued that Zion referred to a unique place, a memory, a humanist project and not a chosen people. The Jews were as far as he was concerned mere caretakers of the ‘holy’ lands (Magid, 2006: 24). He even criticised Ben-Gurion for ‘hijacking the spiritual concept of Zion’ and turning it into a ‘vulgar [form] of nationalism’ (Rose, 2004: 12-13). Martin Buber and Ben-Gurion had another significant tussle in 1960 after Israeli agents captured Adolf Eichmann in Argentina. Buber ‘had wanted Eichmann tried at an international tribunal because his crimes were crimes against the human race as a whole. Ben-Gurion insisted that the trial should be held in Israel as a way … of bolstering the legitimacy of the Jewish state’ (Rose, 2004: 13).
From a very different perspective Arlosoroff (1899-1933) was also questioning right wing interpretations of Zionism as put forward by the likes of Jabotinsky (an admirer of the Italian fascist leader Mussolini). Arlosoroff was a Zionist leader who rose rapidly to become one of the leaders of the Labour Zionist Party and the de facto ‘foreign Minister’ of the Jewish state-in-the-making. Influenced by Martin Buber, his vision gradually incorporated diverse currents such as Kropotkin, Marx, Russian Populism, German Romanticism and Social Democracy (Avineri, 1989: 4). He borrowed from the anarchist Gustav Landauer a vision of libertarian agrarian socialism which influenced somewhat the early phase of the kibbutz movement. He falsely argued that Jews in the Diaspora did not have a ruling class and that ‘we are all property-less, we are all naked; all of us, as a nation, are a proletarian people.’ Jewish nationalism was in this reading the nationalism of the oppressed. His ‘socialism’ amounted to state-capitalist nation-building cemented by a strong co-op movement. This also meant the marginalisation of the class struggle. This new Jewish state, he believed, should be based on Jewish labour. On the other hand, he criticised a law and order approach to the problem of Palestinian rioting against Jewish settlers and called for mutual understanding between Jews and Arabs (Avineri, 1989: 61). His assassination in 1933 (probably by right wing Zionist although the murders were never caught) weakened left wing Zionism immeasurably.
The defeat of both mystic and social anarchist/Marxist currents within Zionism (as exemplified by Buber and Arlosoroff), solidified the position of the exclusionist-settler centre of Zionism. These were Zionists who saw in both Italian fascism and Nazis anti-Semitism an opportunity to increase the rate of emigration to Palestine and outmanoeuvre the assimilationist Jews. Mussolini promised his support to Chaim Weizmann in 1934 and considered Jabotinsky a fellow fascist. In fact, Bernardo claims that ‘Relations [between some Zionists and Nazis] were so friendly that in April 1933 Baron von Mildenstein, SS specialist for the Jewish question, visited Palestine on the invitation of the World Zionist Organisation with the express authorisation of the Nazi Party … A medal was coined in commemoration of the event, with the swastika cross engraved on one side and the star of David on the other. Von Mildenstein's visit was echoed four years later when his former subordinate Adolf Eichmann, now promoted to SS specialist for the Jewish question and charged with organising Jewish emigration – and later their extermination – was invited by Zionist leaders to visit Palestine and its colonists’. The rhetoric of the victorious exclusionist-settler current of Zionism began to match their newly found military and economic confidence. The notions of a ‘promised land’ and ‘Manifest Destiny’ appear frequently in the religious and secular discourse of both Jewish and Christian exclusionists. The ‘promised land’ needed to be de-populated in imagination before it could be de-populated in actuality. Only when the conquered were killed, driven off, incarcerated, turned into harmless caricatures or placed out of sight could ‘Manifest Destiny’ be fulfilled.
A similar manoeuvre had to be enacted in the USA. The Pilgrims to New England, for instance, were aided by a declaration from the Governor of the Massachusetts Bay Colony to the effect that their intended land was a ‘vacuum’. It was ingeniously argued that since Native Americans had failed to ‘subdue’ the land, they only had a ‘natural’ right and not a ‘civil (legal) right’. The Puritans conveniently appealed to the Bible, Psalm 2:8, to back up such legal judgments: ‘Ask of me, and I shall give thee, the heathen for thine inheritance, and the uttermost parts of the earth for thy possession’ (cf. Zinn, 1999: 14). Many years later the 26th President of the United States, Theodore Roosevelt, did not mince his words when he declared, ‘The European settlers moved into an uninhabited waste ... the land is really owned by no one ... The settler ousts no one from the land. The truth is, the Indians never had any real title to the soil’ (quoted in Baroud, 2003). The same formula was followed by another racist conqueror, Golda Meir, former Israeli Prime Minster, ‘There was no such thing as Palestinians. It was not as though there was a Palestinian people in Palestine considering itself as a Palestinian people and we came and threw them out and took their country from them. They did not exist’ (ibid.).
Racist superiority was intermixed with racialist separatism in order to cement bourgeois rule. Once again it is essential to remind ourselves that prejudice was directed simultaneously against both the other in the shape of the ‘dirty Arab’ and the ’savage Injun’ and also the other in the shape of the lower class Jew and American. Both sets of others were expendable pawns in the hands of the bourgeoisie to be used and when necessary sacrificed to capitalist profitability. Both sets of others have to be incarcerated within borders characterised by camps, ghettoes, reservations or nationalisms.
‘Today is a good day to fight; today is a good day to die’ (Crazy Horse quoted in Hughes, 2001: 55).
One way of concluding this text would be to indulge in escapist nostalgia. For example, we could provide a litany of past instances of joint activity by Arab and Israeli proletarians or solidarity amongst Native American tribes and ‘white’ workers. Joel Beinin (2001: 123) reminds us of a period not so long ago when even Palestinian Stalinists felt obliged to speak ‘in the name of both the Arab and Jewish working classes’ as an alternative to contending nationalisms. Scholarly work from a different perspective has foregrounded numerous proletarian coalitions that existed in the past (cf. the journal Khamsin played a key role in this discovery). Likewise the collection of essays edited by Ward Churchill (1992) is testimony to the potential for cross-cultural alliances between Native Americans and various immigrant groups in the USA (cf. Sakolsky & Koehnline, 1993).
However, important as these examples are, it might be more instructive to end by pointing out a number of crucial differences between past Native American struggles and contemporary Palestinian resistance. This will, hopefully, prevent our analogy being taken over and misrepresented by romantic leftists. Leftism is a derogatory term used to designate all those individuals, groups and ideologies occupying the left wing of capital. This includes (all of) Leninism and (most of) Anarchism, but also (many currents within contemporary) Autonomism, Left-Communism, Libertarian Socialism and Situationism. It is not easy to have to admit to this level of degeneration but sadly it represents the bitter truth (for the time being).
In general (and we do emphasise in general since there are numerous counter-examples), the impetus of past Native American struggles was toward the preservation of a (by and large) class-less tribal community based on a gift exchange ‘economy’ and a minimal social division of labor. This way of life was based on a recognition of mutual dependence and non-hierarchical interaction. In places it promoted the existence of ‘tri-racial isolate communities’ and almost everywhere it celebrated sensual living and joy. The Native Americans’ desire for liberty and equality had a direct impact on European immigrants to the USA as well as the Founding Fathers. The notion of self-regulation without state intervention and consensus decision-making without compulsion influenced the likes of Benjamin Franklin and Thomas Jefferson (Johansen, 1991: 59). Thomas Paine admired the native societies’ lack of poverty.
One feels that even disempowering tendencies such as gender divisions were contested affairs. The latest research indicates that in most areas native men and women freely married at the onset of adulthood (Nassaney, 2004). More significantly, ‘a woman could initiate a divorce by placing her husband’s belongings outside of her house …’ (Nassaney, 2004: 343). Both men and women are known to have held positions of leadership in the seventeenth century. During their struggle against colonialism, women’s struggle against male domination was not put on the back-burner as the debates about women taking up tobacco smoking (with all that it entailed in terms of shamanistic power and status) readily attests to. Native societies were not perfect and the romantic histories of tribal culture have been rightly discredited. However, there was a fierce and healthy contestation of commodification, exchange values, gender division and hierarchy. By contrast, and this is a contrast that no amount of wishful-thinking can deny, the current Palestinian struggle has been taken over by capitalist, patriarchal and suicidal impulses. Reactionary currents have become sedimented leaving little room for self-criticism and strategic re-adjustment.
Of course, revolutionaries amongst the Palestinian resistance were from the outset outnumbered by reactionaries but never quite as marginalised as they are today. It was the left wing of capital (various Leninist and nationalist groupings) that made the running in the first few decades whilst today it is the right wing of capital (Hamas and nationalist groupings) that have taken over the leadership. The Palestinian proletariat has only managed to exert its autonomy in spits and spurts, the initial weeks of the first Intifada (1987) and the first few days of the Al Aqsa Intifada (2000) being prime examples. It was the defeat of this first Intifada (by the Israeli and Palestinian elites) that paved the way for right-wing Islamic discourse. Whilst for us there is no substantial difference between the left and right wings of capital, the shift is, nonetheless, indicative of a loss of political consciousness. Political discourse, as a set of statements and practices that make and re-make the subject of study, has been severed from the dynamics of struggle and reified. The militarisation of the Intifada and the ascendancy of religious discourse have played a significant role in this deterioration.
The role of the secular Arab bourgeoisie in dividing, abusing and discriminating against Palestinian refugees must not be camouflaged. An academic (nonetheless useful) recent document worth consulting is Chatty & Hundt (2005). Another article (Lederman, 2006) convincingly demonstrates how Arafat created a centralised fiefdom where all lines of wealth generation and communication ended at his headquarters in order to marginalise his political rivals. Also it is noteworthy how Palestine is increasingly discussed by the media in therapeutic terms. In this discourse, Palestinians are treated as children who are ‘vulnerable’ and ‘traumatised’. There is even a British charity supporting a ‘mobile therapy centre’ in the West Bank ‘offering psychological tests and support, play and speech therapy, physiotherapy and drug therapy’ to traumatised children (O’Neill, 2006). Finally, a cursory look at the economics of the Gaza Strip shows how ‘development’ was deliberately suppressed first by the Jordanian/Egyptian states and later by the Israeli state (Avnery, 2006). All these factors forged the preconditions for the rise of Islamic reaction.
Occasionally we come across Palestinian proletarians who fully understand the counter-productive military tactics of the Islamists (cf. McCarthy, 2006). Sadly, for the time being, they appear powerless to stop the Islamists. Never before have capitalist, racist, sexist, homophobic and superstitious perspectives been so much at the forefront of the Palestinian struggle.
Those who choose not to see the qualitative differences between the Paiute Ghost Dance and the Shi’a ritual of Ashura are doing all of us a great disservice, for this is a chasm as great, if not greater, than the gap between the pioneering kibbutz and the inflexible Mae Shaarim. The Ghost Dance was a convergent ritual which affirmed life and re-animated the collective historical memory of Native Americans. Ashura is a divergent ritual (setting Shi’a against Sunni, fundamentalist Shi’a against mystic Shi’a, and men against women), which celebrates death whilst distorting history. The Ghost Dance was more akin to a serious carnival. Ashura and Hajj gravitate toward the spectacle. Palestinian proletarians today are being bamboozled by both Sunni and Shi’a examples of the spectacle. A spectacularised-religious-sensibility has now invaded the soul of many Palestinians. The hero-worshipping, martyrdom-seeking, suicidal tendencies promoted by this desperate millenarianism may be in the interests of Hamas, Islamic Jihad, PLO, the Israeli, Iranian, Saudi, Russian and US ruling class but our interests lie elsewhere. Today, monotheistic religions are wholly counter-revolutionary. Those sections of the proletariat with daily experience of this reality are in an enviable position to renew atheism as part of their struggle against the totality of capitalist relations. Ironically we feel the prospects of this proletarian atheism are greater amongst Iranian and US proletarians than Palestinian and Israeli ones.
Our comparison of Palestinians with Native Americans was posited neither to elicit pity for ‘Palestine’ nor to promote a moralising discourse. We did not dwell on the 1936-39 revolt (a Palestinian movement of resistance which began in towns, spread to rural areas against English rulers and Zionists as well as Palestinian landowners), the Nakba (the expulsion of Palestinians during the 1948 Arab-Israeli war), the two Intifadas and many more familiar signposts of the standard narrative in order to get away from the dead weight of history. We haven’t even re-enacted all those precious moments of solidarity between Israeli-Jewish proletarians and their Arab-Palestinian comrades. Important as these examples are, they have become fewer and far in-between in recent years and we need to discover why. Our historical analogy aimed to demonstrate the failure of the present course of action for the region’s proletariat and suggest an alternative. It is the social and not the military or religious dimensions of the struggle that has the potential to transcend capital. Sadly so long as Native Americans, US immigrants, Palestinians and Israelis are reduced to choosing between the camp, ghetto, reservation or nation-state, the consciousness of the universality of our struggle will remain marginalised. To paraphrase Crazy Horse, ‘Today is a difficult day to fight; tomorrow might be a better day to die’.
Originally published in Prague on 22.04.2007
Expanded and groovyfied in Oslo on 29.10.2010
Updated in Glasgow, Scotland on 10.11.2023
سیاستِ قرارگاه: تجربۀ تاریخی فلسطین از دید عینک تک-چشمیِ بومیانِ آمریکا
[ما از رفقایمان، غارنشینان مالیخولیایی، خواستیم که متنی از سال 2007 دربارۀ درگیری اسرائیل و فلسطین را اصلاح و تجدید کنند. برگردان آن به فارسی در زیر چاپ شده است.]
پیشگفتار:
قیاس های تاریخی هیچوقت بی عیب و نقص نیستند. کثرت آنها گواه این واقعیت است. در تلاش برای توضیح اَعمال وحشیانه، بهترین قیاسها معمولاً توجه خواننده را به شباهت و تفاوت جلب می کنند. هنگامی که درگیری اخیر اسرائیل و حماس (اکتبر 2023)، آستانه درد را در این بخش از جهان که آن را «خاور میانه» می نامند افزایش داد، مفسران برای درک حوادث از تشبیهات مختلفی استفاده کردند. برخی دولت اسرائیل را به رفتاری مشابه نازی ها متهم کردند، در حالی که نخبگان حاکم اسرائیل حملۀ حماس را یک "هولوکاست دوم" توصیف نمودند و داوطلبانه ستارۀ زردرنگ داوود را بر خود چسباندند. قیاسی که بیشتر مورد توجه قرار گرفته است، تشابه آپارتاید آفریقای جنوبی و تبعیض سیستماتیک علیه فلسطینیها است که در قوانین اسرائیل ذکر شده و با زور حمایت میشود. بنظر ما این قیاس مفید و سازنده ایست. به طور فوری تری، از مثال نسل کشی دارفور برای هشدار در مورد احتمال پاکسازی فلسطینیان استفاده شده است. آنچه در زیرارائه می کنیم نسخۀ به روز شدۀ متنی است که در سال 2007 نوشته شده بود. این متن از قیاسی بین رفتاردولت اسرائیل با فلسطینی ها و رفتار دولت ایالات متحده با بومیان آمریکایی استفاده می کند. امیدواریم این تحلیل برای خوانندگانمان مفید باشد.
درحالی که رژیم سرمایه داری کارگران را برای کشتن و کشته شدن در راه ملی گرایی و مذهب فریب می دهد، ما باید یک بار دیگر دیدگاه فراملیتی خود را تکرار کنیم. ما بر این باوریم که دست همۀ طبقات حاکم منطقه ای و فرامنطقه ای به خون آغشته است: طبقۀ حاکم بریتانیا که از طریق اعلامیۀ بدنام بالفور به الحاق استعماری چراغ سبز نشان داد؛ طبقۀ حاکم اسرائیل که مفاد و پیش فرضهای اعلامیۀ بالفور را به نتیجه منطقی خود رساند؛ طبقۀ حاکم ایالات متحده که این کشور مستعمره نشین را از طریق اسلاحاتی، مالی و تبلیغاتی حمایت می کند؛ طبقۀ حاکم روسیه که به طور سنتی نقش بی ثبات کننده ای در«خاورمیانه» ایفاء کرده است؛ طبقۀ حاکم سعودی که بطور عمدی رنج مردم فلسطین را تداوم بخشیده است؛ طبقۀ حاکم ایران که از مسئله فلسطین به طور ابزاری برای سرکوب مبارزۀ طبقاتی داخلی استفاده می کند؛ و در نهایت، طبقۀ حاکم فلسطین (سازمان آزادی بخش فلسطین و حماس و غیره) که درست مانند تصویر دوریان گری هر روز در زیرزمین به پرترۀ وحشتناکتری تبدیل می شود. ما همۀ حاکمان دنیوی را تحقیر می کنیم و از همه کارگران آگاه پشتیبانی می نماییم.
"چرا آپاچی همواره منتظر مرگ است - چرا زندگی خود را بر روی ناخن های خود حمل می کند؟" (کوچیس، رهبر آپاچی ها، در براون، 1972: 169).
وضعیت اسفبار کنونی فلسطینی ها به طور فزاینده ای به نابودی غم انگیز بومیان آمریکا شباهت دارد. پناهنده شدن در سرزمین خود، مورد تعقیب و تمسخر یک نهاد برتر نظامی و اقتصادی قرار گرفتن، تحمل بی تفاوتی از سوی دنیای بیرون و همچنین فساد اجتناب ناپذیر و اقتدارگرایی «رهبران خودی»، نشانگر هر دو تجربه است. هدف این مقالۀ کوتاه تشریح (برخی از) اشتراکات و تفاوت هایی است که این دو مبارزه را شکل داده اند.
اگر امروز، علیرغم گزافه گویی هارت و نگری (2000؛ 2004 Hardt & Negri)، ناسیونالیسم بیداد میکند، به این دلیل است که ما ضعیف هستیم. آنتون پانه کوک به طور خلاصه بیان کرد: «همانطور که اغلب اشاره شده است، طبقۀ کارگربه این دلیل ضعیف نیست که تقسیم شده است. برعکس، تقسیم شده به این خاطر که ضعیف است» (Pannekoek, 1936). به عبارت دیگر، اگر ما آگاهانه منافع طبقاتی خود را در زندگی روزمره پیشنما کنیم، اصلاحات رایج و مرسوم بورژوازی - ناسیونالیسم، نژادپرستی، مذهب، زن ستیزی - نمیتوانند ریشهدار شوند.
بندیکت اندرسون (1990) ناسیونالیسم را به عنوان یک «جامعه تخیلی» توصیف کرد. «تخیلی» زیرا «صرف نظر از نابرابری و استثمار واقعی که ممکن است در هر یک از آنها حاکم باشد، ملت همیشه بمثابۀ یک رفاقت عمیق وروابطی افقی تصور می شود» (اندرسون، 1990: 16). برای اینکه ناسیونالیسم برای پرولتاریا جذاب باشد، باید آن را با ضمائم خام ترو پست تر آن در تضاد قرار داد، یعنی: قرارگاه (Reservation) ، گتو (Ghetto) و اردوگاه کار اجباری (Concentration work camp) و البته، اردوگاه مرگ (Death camp). بسیاری از گفتمانهای سیاسی «غربی» معاصر این تضاد را تبلیغ می کند. به طور خاص، امروز ما یک رابطه متحدالمرکز بین ملیت، قرارگاه، گتو واردوگاه بازداشتی و اردوگاه کار اجباری و اردوگاه مرگ مشاهده می کنیم. این دایره ها در هم تنیده شده اند و در عین حال بر روی لایه های سازمان یافته سلسله مراتبی قرار می گیرند. آنها گسترش می یابند و منقبض می شوند، در هم می بافند و در این روند طرح یک جامعه کمونیستی بدون مرز را به تعویق می اندازند. به طور خلاصه، آنها یک مکانیسم تنظیمی فوق العاده ساده و مؤثر در اختیار بورژوازی قرار می دهند. و از آنجایی که سرمایه داری از طریق ایجاد مرز، خصلت «قانون گونه» پیدا می کند، تشدید مرزهای جهانی نشان دهنده تلاش برای مدرن کردن قانون به عنوان یک سلاح مؤثر برای سرکوب نیز هست (میتروپولوس، 2006: 40). در زیر سعی می کنیم این رابطه متحدالمرکز و چند لایه را باز کنیم.
«نباید زمینی را که مردم روی آن راه می روند فروخت» (اسب دیوانه Crazy Horse) ، رهبرقبیلۀ اوگلالا لاکوتا، به نقل از براون، 1972: 217).
اینکه بورژوازی بریتانیا در طول جنگ دوم بوئر (1899-1902) اردوگاههای بازداشتی (prison camps) را برپا میکند، کاملاً شناخته شده است، اگرچه به نظر میرسد دولت بریتانیا اولین موسس اردوگاه بازداشتی نیست. طبقۀ حاکم اسپانیا از اردوگاه بازداشتی در جنگ ده ساله (1868-1878) علیه بردگان در کوبا استفاده کرد و دولت ایالات متحده از آنها علیه «شورشیان» در جنگ مابین فیلیپین و آمریکا (1899-1913) استفاده نمود. با این حال، استفاده بریتانیایی ها از اردوگاههای بازداشتی علیه زندانیان بوئر و سیاه پوستان آفریقایی (و آنها در اردوگاه های جداگانه بازداشت شدند) نشان دهنده اولین نمونه بزرگ ازاین نوع اردوگاه ها است. آنها در ابتدا برای "پناهندگانی که مزارعشان توسط سیاست زمین سوخته بریتانیا ویران شده بود ایجاد شدند ... با این حال، به دنبال سیاست جدید کیچنر، بسیاری از زنان و کودکان به اجبار از خانه هایشان منتقل شدند تا بوئرها نتوانند از این طریق غذا و اسلحه تامین کنند" (ویکی پدیا، "جنگ دوم بوئر").
این نازی ها بودند که برای نخستین بار یک تقسیم کار اصولی بین اردوگاه ها ایجاد نمودند. تحت حکومت آنها سه نوع اردوگاه وجود داشت: اردوگاههای بازداشتی مانند بوخنوالد که زندانهای بزرگی بودند برای کنترل جمعیت؛ اردوگاه های کاراجباری مانند اردوگاه بزرگ فاربن در آوشویتس که به طور میانگین بیش از 15000 برده یهودی را در هر زمان استخدام می کرد؛ و اردوگاههای مرگ مانند تربلینکا که مخصوصاً برای «بازسازی بیولوژیکی نژاد بشر» طراحی شده بودند (Traverso, 1999: 67؛ همچنین برای برداشتی جالب از اردوگاههای کار اجباری به Postone 2000 مراجعه کنید). این تقسیم بندی «با تنش دائمی بین نابودی و استثمار مشخص شد که هر یک از این اهداف توسط بخش متفاوتی از اس اس و رژیم نازی حمایت می شد» (Traverso, 1999: 58).
در طول قرن بیستم، روشهای معمول برای برخورد با فلسطینیها اردوگاه کار و اردوگاه بازداشتی بود - اولی برای بردگان مزدوری که برای اقتصاد اسرائیل مفید بودند و دومی برای ارتش ذخیره بیکاران، یعنی کارگرانی که فعلا بدرد اسرائیل نمی خوردند. در زمانهای اخیر، استراتژی آگاهانه اسرائیل برای محدود کردن «وابستگی» خود به کارگران فلسطینی، بسیاری از اردوگاههای کار را به اردوگاههای بازداشتی تبدیل کرده است. این بدان معناست که سرمایه داری اسرائیل حتی دیگر تمایلی به استفاده از پرولتاریای فلسطینی برای تولید ارزش اضافی مطلق هم ندارد. در مارس 1993 زمانی که 130000 کارگر فلسطینی به طور دائم از مشاغل خود در اسرائیل محروم شدند، این امر به وضوح روشن شد. آن معدود فلسطینیهایی که هنوز به عنوان کارگر تحمل میشوند تقریباً مورد توجه قرار نمیگیرند، مانند «بچههای سبد» در اورشلیم شرقی و کرانه باختری. فریدمن (2007) توضیح میدهد که چگونه این کودکان به سفارش مغازهداران سرسخت، بارهای سنگین را برای مشتریانی که از بازار محلی خرید میکنند، با گاریهای ناچیز حمل و نقل می کنند. و از آنجایی که آنها کارگران غیرقانونی هستند، توسط کارفرمایان بیوجدان مورد استثمار شدید قرار می گیرند. درگیری اکتبر 2023 باعث اخراج 18000 کارگر فلسطینی از اسرائیل شد (Goldeberg and Debre, 2023).
در مورد بومیان آمریکا، بازداشتگاه و اردوگاه کار اجباری گهگاه به اردوگاه مرگ تبدیل می شد والبته با نتایج قابل پیش بینی (بطور مثال در زیر از کشتار سند کریک توضیحاتی داده ایم) . اگر حقیقت داشته باشد که فلسطینیها نسبت به بومیان آمریکایی مبارزه وسیع تری علیه اسارت انجام دادهاند، احتمالاً به دلیل اختلافات جغرافیایی است. بومیان آمریکا در قاره ای زندگی می کردند که سرزمین های نامشخص وسیعی داشت و فرار و مهاجرت را گزینه جذاب تری می کرد. زندانیان قرارگاه و اردوگاه فلسطینی جایی برای فرار ندارند و به معنای واقعی کلمه «چیزی برای از دست دادن جز زنجیر خود ندارند». این ناامیدی اتفاقاً نگرش سازشناپذیرتر پناهندگان اردوگاه به مذاکرات با اسرائیل را در مقایسه با روستاییان فلسطینی که تحت یک اشغال نظامی (نسبتاً) انعطاف پذیرتر زندگی میکنند و برای فعالیتهای کشاورزی خود به همکاری دولت اسرائیل محتاجند، روشن میکند.
در سال 2000، بخش کشاورزی تنها 7 درصد از تولید ناخالص داخلی اقتصاد کرانه باختری و نوار غزه را تشکیل می داد (OTR Palestine, 2001). جدا از عوامل معمول مانند مهاجرت از روستاها، شرایط دیگری نیز برای فلسطین وجود دارد، مانند سلب مالکیت زمین های زراعی توسط مستعمران اسرائیلی، مسدود کردن عمدی صادرات، و سرقت آب. ترکیب این عوامل مذکور کاهش باروری در بخش کشاورزی را توضیح می دهد. گهگاه دولت اسرائیل ازعلف کُش ها شیمیایی برای از بین بردن محصولات کشاورزی استفاده می کند. به عنوان مثال، در سال 2003 هلیکوپترها محصولات بادیه نشینان را در عبدا سمپاشی کردند واین در حالی است که کودکانی در مزارع بازی می کردند (کوک، 2003).
این بود بررسی کوتاهی از اشکال مختلف اردوگاه. حالا لازم است به تفاوتهای موجود بین گتو و اردوگاه بپردازیم. در مقایسه با اردوگاه، گتو (Ghetto) تا حدّی «خودکفا» بنظر می آید. گتو یا محله یهودی نشین بخشی از شهربود که برای سکونت گروه خاصی از مردم «از نظر نژادی» یا «قومی» تعیین شده بود (معمولاً یهودیان بین قرن 16 و 19 میلادی، اما امروزه می تواند محله سیاهپوستان در ایالات متحده آمریکا یا روماها در جمهوری چک باشد). گتومعمولاً سیستم قضایی خاص خود را داشت. برای مثال، در قدیم طبقۀ حاکمۀ اسرائیل اجازه می دادند گتوهای فلسطینی توسط عرفات و یارانش اداره شود. عرفات گروه هایی را بر اساس وفاداری قبیله ای با شبه نظامیان خود پرورش داده بود. این فروپاشی شبکه حمایتی عرفات است که به درگیری های قبیله ای بین حماس و فتح در زمان های اخیر دامن زده است (Lederman, 2006: 3).
بتدریج این تضاد ما بین قبیله ای گفتمان ویژۀ خود را ساخت. بعد از آن هر رویداد جدید در کارنامۀ تفسیری مشخص خود گنجانده می شد. جنگ اخلاقی ضدّ مواد مخدر حماس در نوارغزه نمونه ای ازآن است. حماس سعی دارد خود را نظیر یک الیوت نس (Elliot Ness, FBI crusader) امروزی جلوه دهد. حماس اخیراً مراسمی برای سوزاندن مواد مخدر ترتیب داد که طی آن نتنها چند تُن ماری جوانا بلکه مسکن هایی مانند ترامادول و داروهای تقویت کننده جنسی مانند سیالیس و لویترا نیز سوزاند. هدف این نمایش فقط موعظه پرهیزی کاری وترویج استقامت به پرولتاریا نبود، بلکه می خواستند به این وسیله «فتح» را به قاچاق مواد مخدر متهم نمایند. این نمایشات ادامه خواهند داشت، زیرا هم مکانیسم مناسبی است برای تحکیم اقتدار وهم تضادهای اجتماعی واقعی جامعۀ فلسطین را زیر فرش جارو می کند.
از قضا، ظهور مجدّد گتو در طول جنگ جهانی دوم در ابتدا احساس امنیت کاذبی را به زندانیان داد، زیرا برخی به این باور بودند که جدایی یهودی و غیر یهودی ممکن است منجر به ارعاب مستقیم کمتری شود (Bresheeth et al, 1997: 59). این دقیقاً همان استدلالی است که برخی از سازمانهای «راست افراطی» امروزی مانند حزب ملی بریتانیا (BNP) در رابطه با نیاز به جداسازی «مسلمان» و «اروپایی» در مراکز شهری متراکم و پر تنش مانند لندن، ، لیدز و بیرمنگام ارائه میکنند. برچسب «راست افراطی» که بیش از حد مورد استفادۀ روزنامه نگاران بی محتوا قرار می گیرد، تلاشی است برای مبهم سازی ریشۀ سرمایه داری حزب BNP. ایدئولوژی BNP ترکیبی ناخوشایند است از شش جریان ضد طبقه کارگر: پوپولیسم؛ نئوپوپولیسم؛ فاشیسم؛ نئوفاشیسم؛ نازیسم؛ و نئونازیسم. اعضا ی این حزب برای هر موقعیتی ماسک مناسبی به چهره می زنند. رسانههای بریتانیایی در سالهای اخیر تلاش کرده اند تا با دو شاخۀ پوپولیستی و نئوپوپولیسی تماس بر قرار کنند و در عین حال وانمود کنند که چهار شاخۀ دیگراصلا وجود ندارند.
ذات گرایی اعمال شده توسط نیروی مسلط علیه ساکنان گتو مستلزم یک فرهنگ و یا مذهب منسجم است. برای مؤثر بودن این رویکرد، مبارزۀ طبقاتی در گتو باید سرپوش گذاشته شود. این واقعیت که محلۀ یهودی نشین فضایی در داخل یک شهر موجود بود، محله ای که حول محور برده داری مزدی منظم شده بود، توهم امنیت را برای برخی ساکنان ایجاد کرده بود. برای مثال، محله یهودی نشین ورشو شامل 73 خیابان از 1800 خیابان بود که در آن به 55000 زندانی دستمزد پرداخت می شد (Traverso, 1999: 82). ساکنان گتوی ورشو تشویق می شد تا شورای یهودی خود را انتخاب کند تا، در حال تبعیت کامل از مقامات نازی، خدماتی مانند توزیع غذا، پلیس یهودی، بیمارستان، سرویس بهداشتی و ادارۀ کار را ترتیب دهد. در نتیجه، زمانی که نازیها تصمیم گرفتند زندانیان را به اردوگاه مرگ منتقل کنند، بسیاری برضدّ مقاومت رای دادند چون معتقد بودند که نازی ها اجازه خواهند داد به کارکردن ادامه دهند. در واقع، درونیسازی اقتدار چنان شدید بود که انسان از شجاعت و جسارت همه کسانی که در نهایت در قیام گتوی ورشو در سالهای 1941-1943 در برابرنازی ها مقاومت کردند، شگفتزده میشود (رجوع کنید به ادلمن، 1994).
انتقال بادیه نشینان از سرزمین های خود در صحرای نقب به مناطق وابسته به شهرهای اسرائیلی مانند رمله یا بئرشبا نمونۀ معاصرتری از گتوسازی است. بادیه نشین نیمه کوچ نشین سرانجام به برده ای مزدبگیر تبدیل شده تا با مرحمت ارباب اسرائیلی زندگی نامطمئنی را ادامه دهد. آن دسته از بادیه نشینانی که مازاد نیاز تلقی می شوند، به جای گتوها، به اردوگاه های نیمه دائمی فرستاده می شوند. برخی از زمین های آنها توسط دامداران بورژوا تصرف شده است (به عنوان مثال، نخست وزیر سابق اسرائیل، شارون، مالک یک مزرعۀ بزرگ در صحرای نقب بود). برخی از زمین ها به کشاورزان فقیر یهودی که باید از نظر مالی ترغیب به نقل مکان شوند واگذار می شود، و بقیه به ارتش داده می شود. این جنگ دائمی و کم شدَت (low intensity permanent warfare) علیه بادیه نشینان همچنین راهبرد اصلی به کار گرفته شده علیه قبایل بومی آمریکایی «غیر جنگنده» بود.
زمانی که بازداشتگاه و گتو غیرعملی تلقی میشوند و اعطای «حاکمیت کامل ملی» هم غیر ممکن است، اردوگاه (Reservation) به مکانیسم تنظیمی ایده الی تبدیل میشود. فرانک جیمز تستر (2010) در مورد قتل وحشیانه سگ های سورتمه قبیلۀ اینوئیت (Inuit) توسط پلیس سواره سلطنتی کانادا نوشته است. این سگها عمداً برای محدود کردن اینوئیتها دراردوگاه و مجبور کردن آنها به ترک شکارگاه خانوادۀ گستردهشان، سلاخی شدند. این تحولات در دهههای 1950 و 1960 رخ میدهد، در همان زمانی که کانادا حامی استعمارزدایی در قلمرو بریتانیا در سطح بینالمللی بود و به سمت تکمیل حاکمیت قانون اساسی خود و جدایی بیشتری از تاج و تخت بریتانیا حرکت میکرد (Tester, 2010: 8).
در اینجا ما همان الگوی مورد بحث در سراسر این مقاله را تشخیص می دهیم: به دست آوردن هویت ملَی توسط یک گروه و تنزل گروه دیگر به وضعیت اردوگاهی پدیده هایی ذاتاً مرتبط هستند. در آفریقای جنوبی، «اردوگاههایی» (Reserves) که بین سالهای 1913 و 1936 برای سیاهپوستان ایجاد شد، در پایان دهه 1940 به «بانتوستان» (Bantustan) معروف شدند. بانتوستان قلمرویی بود که به یک قبیله اختصاص داشت و الزاماً رهبران خودش را داشت.
اردوگاه گاهی بطور اجباری تحمیل میشود و گاهی به عنوان یک سبک زندگی به ساکنانشان فروخته میشود، سبک زندگی که دارای نهادهای حاکم و ساختارهای فرهنگی «دائمی» هستند. امروزه، به برخی از اردوگاههای بومی آمریکا مجوزی داده شده است تا با راهاندازی کازینوهای توریست پسند، فواید سرمایهداری را از نزدیک تجربه کنند! همانطور که هاوارد هیوز (2001: 18) توضیح می دهد: "اردوگاههای سرخ پوستان ... بیشتر شبیه کاروانسرا هستند ... یک پارک تریلر بزرگ، با وانت های 4x4 پارک شده در بیرون ... اما چگونه سرخپوستان در چنین مخمصه ای قرار گرفتند -چطوردر سرزمین خود به شهروندان درجه دوّم تبدیل شدند؟» پاسخ، البته، به طرز فریبنده ای پیش پا افتاده است: برخلاف ناسیونالیسم که می تواند به عنوان یک کالای قابل دوام در بازار فروخته شود، اردوگاه، گتو و بازداشتگاه به سختی فروخته می شود. یعنی مشتری ندارند. بنابراین تنها راه این است که آنها را بطور اجباری تحمیل کرد.
هنگامی که به دنبال کشف طلا در بلک هیلز (حدود سالهای 1868-1877)، بومیان آمریکا از فروش زمین خود یا تبدیل شدن به بردگان مزدی خودداری کردند، پرزیدنت گرانت با همه آنها به عنوان دشمن رفتار کرد و دستور داد که آنها را دراردوگاه جمع آوری کنند (هیوز، 2001 : 52). تاکتیک های گروگان گیری وسوءاستفاده از سپر انسانی توسط ژنرال کاستر به کارنامۀ ارتش آمریکا اضافه شد. امروزه در کوزوو، اردوگاهها توسط نیروی «صلحبان» چندملیتی KFOR اداره میشود، فرآیندی که به عنوان «محصور کردن» از آن یاد میشود. به همین ترتیب، کرانه باختری به جای اینکه یک قلمرو اقتصادی قابل دوام باشد، در واقع یک اردوگاه اجباری است. موانع ترافیکی متعدد وایست بازرسی که بر طبق بعضی محاسبات به 760 عدد می رسند گواه بر این واقعیت تلخ است. عربهای اسرائیلی به این پدیده می گویند «خفقان». اسرائیل مانع از فعالیت فلسطینیها در بندر یا فرودگاه میشود، تجارت کالا را محدود میکند، درآمدهای مالیاتی تشکیلات خودگردان فلسطین را مصادره میکند و سوخت و برق غزه را تقریباً به میل خود متوقف میکند (گروسمن، 2006: 2). تهدید اخیرفلسطینیها به «شوآ» (قتل عام Shoah) برای ادامۀ مبارزه مسلحانه توسط معاون وزیر دفاع اسرائیل ، و یا حملۀ اخیر ارتش اسرائیل به کشتی کمک رسان تُرکی به غزه، صرفاً تجلّی تماشاییتری از این سیاست خفقان است.
ماتان ویلنای، معاون وزیر دفاع اسرائیل، پس از حمله هوایی به غزه چنین ادامه داد: «هرچه آتش [موشکهای] قاسم تشدید شود و موشکها به برد بیشتری برسند، [فلسطینیها] شوآی بزرگتری را بر سر خود خواهند آورد، زیرا ما از تمام توان برای دفاع از خود استفاده خواهیم کرد.» به گفته انتفاضه الکترونیک، آریه مکل، سخنگوی وزارت خارجه اسرائیل، مدعی شد که ویلنای کلمۀ «شوآ» را به معنای مصیبت یا فاجعه به کار برده است، نه به معنای «هولوکوست» (ابونیمه، 2008). با این حال، شوآ اصطلاحی است که به ندرت در بحث های خارج از گفتمان نسل کشی نازی ها در طول جنگ جهانی دوم استفاده می شود. البته این اظهار نظر ماتان ویلنای انسان را به یاد عوامفریبی نژادپرستانۀ مشابهی می اندازد که بارها توسط رئیس جمهور احمدی نژاد تکرار شده است. تا زمانی که سطح مبارزه طبقاتی پایین است، مردان پست فطرتی مانند ویلنای و احمدی نژاد می توانند پرولتاریا را بدون کوچکترین پیامدی تهدید کنند.
«اکنون فکر میکنم کمی پودر سرب بهترین علاج برای [سرخ پوستان] باشد» (اس. کولی، مسئول ویژۀ امور بومیان آمریکا، به نقل از براون، ۱۹۷۲: ۶۲).
در طی سالیان اخیر، کرانه باختری و غزه بطور ساختگی با پول خارجی اداره میشد. قبل از پیروزی انتخاباتی حماس در سال 2006، سرمایه داری اروپایی با 600 میلیون دلار در سال بزرگترین اهدا کننده بود، و پس از آن ایالات متحده با 400 میلیون دلاردر لیست کمک کنان قرار داشت. علیرغم این کمکها، حماس نتوانسته است به موقع مزد دیوانسالاران خود را بپردازد و این ناتوانی منجر به تظاهرات ضدّ حماس شده است. کمپین های اخیر ضدّ مواد مخدر و مبارزه با فساد سازماندهی شده در غزه، تلاش های شفاف رهبری حماس برای دور کردن توجه از این تنش های اساسی است. در همین حال، ملا-بورژوای ایران با اختصاص میلیون ها دلار به حماس تلاش کرده است تا نفوذ خود را بیشتر کند. این ترفند مورد توجه آندسته از فلسطینیها قرار گرفته که به شدّت از فساد و ناکارآمدی سازمانهای فلسطینی خسته شده اند.
در هر سه مثال ذکر شده در بالا (بلک هیلز، کوزوو و سرزمینهای اشغالی)، حفظ و نگهداری اردوگاه به باندهای مافیایی این امکان را میدهد تا پایههای قدرت خود را بر علیه هم پرولتاریا و هم حکومت ارتدکس بورژوازی تقویت کنند. در رابطه با بومیان آمریکا، تاریخ شناس معروف، هاوارد زین، توضیح می دهد که چگونه «کمبود مواد غذایی، [دسترسی به] ویسکی و حملات نظامی مداوم روند فروپاشی قبایل را آغاز کرد. [نتیجتا] خشونت سرخ پوست بر سرخ پوست افزایش یافت» (Zinn, 1999: 134). «فلسطینی» را به جای «سرخ پوست» و «مذهب» را به جای «ویسکی» جایگزین کنید، و نقل قول بالا به توصیف دقیقی از وضعیت کنونی در فلسطین تبدیل می شود. حداقل از زمان انتفاضۀ اوّل (1987-1993)، اسرائیل از مقررات منع آمد و شد برای گرسنگی دادن به روستاها و شهرها استفاده کرده است. گاهی اوقات تنها فلسطینی هایی که غذا دارند خائنانی هستند که از آن غذا به عنوان ابزاری برای بازیابی اعتبار از دست رفتۀ خود استفاده می کنند (شاهاک، 1988: 11).
ما گمان می کنیم که دلایل زیادی برای ایجاد دیوار اسرائیل موجود باشد، از جمله میل به تصرف پنهانی زمین فلسطینی، محدود کردن تحرّک پرولتاریا، تقویت باورهای میهن پرستانه در اسرائیل، پاکسازی قومی/نژادی مناطق فلسطینی، تامین و تضمین منابع آبی برای اسرائیل، و محدود کردن حملات «شورشیان» در سراسر مرزدیواری. در اواخر دهه 1960، ارتش ایالات متحده همچنین سعی کرد برای جلوگیری از حملات و ایجاد مسیرهای تدارکاتی، «میدان نبرد الکترونیکی» را در سراسر مرز با ویتنام شمالی ایجاد کند. این پروژۀ نطامی یک شکست فاحش بود (ر. ک. Barbrook, 2005). ما درموقعیتی نیستیم که مطمئن باشیم دیوار اسرائیل مانع موثری خواهد بود یا خیر (و البته حملۀ اکتبر 2023 سازمان حماس جواب این را قاطعانه داد). با این حال، این دیوار را باید به عنوان یک سیاست راهبردی بلند مدت دید که ابتدا با حزب ائتلافی اسحاق رابین در سال 1992 به ثمر نشست و سپس در سال 2001 توسط آریل شارون مستحکم شد. گراهام آشر (2006: 18) در مقاله ای روشنگر نظر می دهد که دیوار «پیروزی پس از مرگ زیو ژابوتینسکی بود در راه تجدید نظرطلبی دیوار آهنین ». اکنون، بدون آنکه در گیرودار ریزه کاری غوطه ور شویم، به تجزیه و تحلیل مختصری از مانورهای نظامی مربوطه می پردازیم.
شباهات ما بین ارتش ایالات متحده و اسرائیل شگفتانگیز است - این امر هم از نظر تاکتیکی و هم از نظر استراتژیکی مشهود است. هر دو ارتش ریشه در شبه نظامیان دارند. هر دو برای مبارزه با جنگ چریکی دوباره سازی شدند. هر دو از طریق قتل عام، تروریسم، تدبیر شکار با جایزه (Bounty-hunting)، سیاست زمین سوزاندن، مجازات جمعی و خرید مالی دشمن، تکامل یافتند. هر دو ارتش در لبۀ پیشرفت فنی و تئوری جنگ قرار دارند. و در نهایت، هر دوارتش در فرآیند غصب زمین و انباشت سرمایۀ اولیه لازم برای گسترش سرمایه داری آمریکا و اسرائیل در یک محیط خصمانه، سیاسی شدند. این عوامل خیلی واضح تر وابستگی عمیق بخش های بزرگی از مردم ایالات متحده و اسرائیل را با ارتش مربوطه خود توضیح می دهد تا قدرت جادویی تبلیغات هالیوود.
ایال وایزمن (2006) نمونۀ جالب وعجیبی را مورد بحث قرار می دهد. او توصیف می کند که نظریه پردازان «نیروهای دفاعی اسرائیل» فراساختارگرایانی مانند دلوز و گواتاری را در مورد «فضا» و همچنین نوشته های موقعیت گرای بین الملل گی دوبور (Guy Debord) در مورد «شهرسازی» را مطالعه می کنند. به نظر میرسد که هدف اختراع تاکتیکهای جدید فرامدرنی برای شکست دادن دشمن است، و عین حال می خواهند گفتمانی بسازند که جنگ را متعادل و وسوسه انگیز ترسیم کند. از نظر عملی این به معنای «گذر از دیوارها» و جنگیدن در مناطق متراکم شهری است به جای دور زدن آنها. نابودی بخشهای وسیعی از نوارۀ غزه در اکتبر و نوامبر سال 2023 نتیجۀ این مطالعات تئوریک است. و البته می خواهند اینکار را با مهر تأیید رسانه ها جمعی انجام دهند. اینرا هم بیاد داشته باشیم که دلوزو گواتاری و دوبور در جریان جنگ لبنان با ارتش اسرائیل، هیچ فایده ای برای ارتش اسرائیل همراه نداشت، و دردرگیریهای نظامی اخیر با حماس هم تلفات اسرائیل بیش از حدّ معمول بالا بوده است. لدرمن (2006: 2) استدلال می کند که چرخش فرا مدرن ارتش اسرائیل پاسخی مستقیم به معرفی مفاهیم دوگانۀ حکومت قبیله ای و جنگ قبیله ای توسط یاسرعرفات بود (حدود 1994). متاسفانه غارنشینان مالیخولیایی تخصص لازمه برای تشخیص صحت و سقم این نظریه را ندارند.
نکات مذکور به ما کمک می کنند تا پیوند عمیق ارتش اسرائیل و ایالات متحده را بهتر درک کنیم. یکی از اعضایِ عربِ کنست اسرائیل به شبکه پیچیدۀ منافع بین جناحهای نظامی و غیرنظامی دولت اسرائیل و ایالات متحده اشاره میکند: «تفاوت باراک و نتانیاهو در این است که به عنوان عضوی از ارتش، باراک ممکن است عملگراتر از نتانیاهو و حزب لیکود باشد. تشکیلات نظامی درک استراتژیک بهتری از نیازهای آمریکا در منطقه دارند و در مقایسه با شهرک نشینان لیکود و ائتلاف های مذهبی نرمش بیشتری نسبت به ملاحظات آمریکایی نشلان می دهند. امّا در مورد موضوعاتی که مورد قبول خیلی ازاسرائیلی هاست، مثلا مطلوبیت یک کشور مستقل، اورشلیم به عنوان پایتخت آن،[گسترش] شهرکها، پناهندگان و مرزها، ما معتقدیم که هیچ تفاوتی [بین باراک و نتانیاهو] وجود ندارد» (بیشارا، 1999).
کشتارهای ساند کریک (1864) و دیر یاسین (1948) شباهت های وحشتناکی دارند. قتل عام ساند کریک (Sand Creek massacre) گاهی اوقات به عنوان نتیجۀ دسیسه های یک واعظ نژادپرست اسبق، سرهنگ چیوینگتون، که «به دنبال شهرت ... عَمداً بین سفیدپوستان و سرخپوستان مشکل ایجاد کرد و بهانه ای برای حمله به اردوگاه صلح آمیز کتری سیاه (Black Kettle) فراهم کرد، نادیده گرفته می شود» (هیوز، 2001: 11). به همین ترتیب قتل عام دیر یاسین گاهی به صورت ساده انگارانه به گردن شبه نظامیان صهیونیست افراطی مناخیم بگین گذاشته می شود (رُز، 1986: 53). با این حال، هر دو حادثه جزئی از راهپیمایی سرمایه به سوی گسترش و تحکیم بود. آنها نمونه ای هستند از آنچه امروزه «پاکسازی قومی» نامیده می شود - یعنی اَعمالِ تروریستی روانی ویا فیزیکی که برای تغییر جمعیت سرزمین های تسخیر شده از روی محاسبه و با نقشۀ قبلی . حییم وایزمن از آن به عنوان «پاکسازی معجزه آسای زمین» یاد کرد (ر. ک. Rose, 2004: 150). یک ترفند تروریستی دیگر واگذاری مسئولیت به گروه های حاشیه ای بود. بدین ترتیب دولت می توانست خود را بدون تقصیر جلوه دهد. به عنوان مثال، در سال 1982 ارتش اسرائیل از فاشیست های لبنانی برای «قتل عام روشی» ساکنان اردوگاه های آوارگان فلسطینی صبرا و شتیلا استفاده کرد (چامسکی، 1983).
قتل عام ساکنان اردوگاه به طبقۀ حاکم اسرائیل محدود نمی شود. در سال 1970، اردوگاههای نیمه خودمختار (و مسلح) آوارگان فلسطینی در اردن توسط طبقه حاکم اردن مورد حمله قرار گرفت و سرکوب شد. ساف «از عمان عقب نشینی کرد و بدین ترتیب اجازه کشتار پرولتاریایی که در شهر باقی مانده بودند را داد» (Aufheben, 2002: 30).
برتری ارتش آمریکا و اسرائیل در برابر دشمن از طریق یک سری تاکتیک های شرورانه تضمین شد. دیوید بن گوریون، نخست وزیر سابق اسرائیل، در سال 1948 نوشت: «... منفجر کردن یک خانه کافی نیست. آنچه لازم است واکنش ظالمانه و شدید است. ما به دقّت در زمان، مکان و تلفات نیاز داریم. اگر خانواده را می شناسی، بیرحمانه ضربه بزن، زنان و کودکان را هم بزن ... در محل عمل، نیازی به تمایز بین گناهکار و بیگناه نیست» (به نقل از رز، 1986: 26).
ترور چریک های سرکش بسیار گسترده بود. فنجان قهوۀ کیکینگ بِرد Kicking Bird of the Kiowas را مسموم کردند. لااقل او بدون «آسیب جانبی» مُرد. امروزه تلفنهای همراه، جوخههای اصابتی، و «موشکهای هوشیار» روشی مقرونبهصرفهتر برای کشتن فلسطینیها تلقی میشوند. یا اینکه منابع آب از بین میرود یا آلوده و یا دزدیده میشود، تا هم پیشروی دشمن را کاهش دهد وهم خودکفایی اقتصادی اردوگاه را محدود کند.
همانطور که غارنشینان مالیخولیایی در متن «جهاد آب» (که در این وبسایت گنجانده شده است) نوشته اند: «اسرائیل انباشت ذخایر آب توسط فلسطینی ها را بطور استراتژیکی سرکوب می کند. از سال 1967 اسرائیل به فلسطینیان اجازۀ حفر تنها 13 حلقه چاه در کرانه باختری را داده است. حتی در این موارد اسرائیل اصرار دارد که فلسطینیها فقط از شرکت حفاری اسرائیلی مکوروت استفاده کنند که میتواند هر چه را که میخواهد شارژ کند و کار را به میل خود برنامهریزی کند. کنترل آب یک روش غیرمستقیم برای محدود کردن رشد و توسعه فلسطین است. در حالی که اسرائیل ظرفیت و فن آوری برای تصفیه و استفاده مجدد از فاضلاب را دارد، کشاورزان فلسطینی نمی توانند هزینۀ این این روش را بپردازند. همین امر در مورد کارخانه های آب شیرین کن که فراتر از توان فلسطینی ها است، صدق می کند. علاوه بر این، زمانی که آریل شارون وزیر زیرساخت بود، اصرار داشت که تمام آبهای فاضلاب، چه تصفیه شده یا نه، باید به اسرائیل برگردد. توافق اسلو کنترل نهایی جریان آب را به دست اسرائیل واگذار کرد.
هر بار که انباشت اولیۀ سرمایۀ (فلسطینی) به نقطۀ عطف نزدیک می شود، یک چاه تخریب، تغییر مسیر یا محاصره می گردد. در مقاله ای بسیار روشنگر، ایال وایزمن (2004: 110-111) نشان می دهد که چگونه «حاشیه های بهداشتی» در هر طرف جاده های اسرائیل بخش زیادی از خاک فلسطین را در کرانه باختری اشغال می کند. وایزمن همچنین نشان می دهد که چگونه کاشت به یک ابزار ژئوپلیتیک تبدیل شده است. به عنوان مثال، «درختان کاج، زمین را اسیدی میکنند ... و بنابراین گله چرانی، کشاورزی، و دیگر شاخههای اقتصاد فلسطینی نمیتوانند رشد کنند» (Weizman, 2004: 108).
زمانی شکاربا جایزه گیری (Bounty-hunting) فقط برای حذف عناصر دردسرساز، مانند دزدان دریایی و راهزنان مانع «پیشرفت»، مورد استفاده قرار می گرفت. امّا امروزه اتخاذ این روش برای کنترل کل جامعه عادی شده است. ارتش اسرائیل از بادیهنشینهای دروزی (Druze Bedouins) بهعنوان «ردیاب رده پایین بیابانی» علیه سایراعراب استفاده میکند، همانطوریکه در قدیم ارتش امریکا از توانایی ردیابهای بومی سود می بُرد. جمعیت بادیه نشین مناطق صحرای نقب با یک سری امواج «انتقال» اجباری مواجه شده است. یک مثال دیگر: هم بومیان امریکایی و هم بادیه نشینان عرب از سرزمینهایشان اخراج شده اند تا ارتش بتواند از آن زمینها برای راکتور و زرادخانه هسته ای خود استفاده کند (کوک، 2003). استفاده از شکنجه در زندان علیه فلسطینی ها توسط اسرائیل و بومیان آمریکایی توسط آمریکا در بالاترین سطوح حاکمیت و با هدف شکستن روحیۀ دشمن تایید شد. پیروزی انتخاباتی اخیر حماس در فلسطین به محور آمریکا/اسرائیل اجازه داد تا برخی از تفاوت های واقعی بین مبارزات تاریخی غیرمذهبی فلسطین و اسلام گرایان مدرن را نادیده بگیرد. هر چه در افکار عمومی، پرولتاریای فلسطین با اسلام گرایان بیشتر ادغام شود، اسرائیل و ایالات متحده امریکا آسان تر می توانند به سیاست شکنجه و ترور همه مخالفان مشروعیت ببخشند.
هم ارتش آمریکا و هم ارتش اسرائیل نه تنها در شکست دادن «بومیان» بلکه در تصرف زمین و گسترش مرزهای سرمایه داری نقش مهمی ایفا کرده اند. جنگ های به اصطلاح استقلالی نمونه ای از این موارد است. جنگ 1812 به رهبری دلال زمینی مانند اندرو جکسون «فقط جنگی علیه انگلستان و برای بقا نبود، بلکه جنگی بود برای گسترش ملّت جدید به فلوریدا، کانادا، و قلمرو سرخپوستان» (Zinn, 1999: 127). به همین ترتیب، نگاهی گذرا به نقشههای توسعۀ اسرائیل بین سالهای 1947-1949 به وضوح نشان میدهد که چگونه از جنگ برای گسترش مرزهای شهرکهای اسرائیلی و ایجاد اردوگاه یا بازداشتگاه برای اعراب شکست خورده، استفاده میشود.
در غرب ایالات متحده، یکی از روشهای تبدیل اردوگاه به زمین گاوداری این بود که به گاوداران عُمده اجازه میدادند در اِزای یک هزینۀ ناچیز در سرزمینهای بومی گله را چرا دهند. بزودی زمینهای بزرگتری لازم می شد. بنابراین با تخریب اقتصاد شکار و گردآوری بومیان، استعمار راه را برای گاوچرانان باز کرد. در فلسطین، دیوار معروف کارکرد مشابهی در تصاحب زمین های استراتژیک برای دولت اسرائیل و بطور همزمان تضمین عدم بهره وری اقتصادی ذخایر باقیمانده فلسطینی ایفاء می کند.
البته موضوع بهره وری-نامولدی از اینهم پیچیده تر است، زیرا بطور اجتناب ناپذیری با افسانۀ خلقت اسرائیل گره خورده است. این افسانه که اعراب زمین را نادیده گرفته بودند وحالا مسئوليت بازیابی زمین های باتلاقی و مرداب ها به صاحبان واقعی «سرزمین های مقدّس» واگذار شده است، جزء لاینفک داستان های پیشگامان اسرائیلی است. یافته های اخیر انسان شناسی که این روایت را زیر سئوال می کشند، توسط موزه های اسرائیل نادیده گرفته شده است (Petrovato, 2006). البته نه تنها فلسطینیها از داستان این سرزمین حذف شده اند، بلکه یهودیان غیراروپایی نیز به حاشیه رانده شدهاند، زیرا داستانهای آنها ممکن است حاوی اهدافی باشد مغایر فرهنگ رسمی اسرائیل. معدود «اعرابی» که در این موزههای اسرائیلی به نمایش گذاشته میشوند، «عربهای سنّتی» هستند که به شکل الگوهای جاودانه ترسیم میشوند. این نوع نگرانکنندهای از زیباییشناسی است که انسان را یاد بازنمایی آفریقاییان توسط لنی ریفنشتال (Leni Riefenstahl) می اندازد!
«اگر صاحب جهنم و [اورشلیم] هستی، در جهنم زندگی کن و [اورشلیم] را اجاره بده» (به نقل از هیوز، 2001: 72).
در سیر مشابهی، پیتر بووک (Peter Buch) به ما یادآوری میکند که «مهمترین هدف مزرعه ی اشتراکی (کیبوتز) ، استقرار قلمرو و محافظت از مرز در برابر اعراب محروم بود، نه ایجاد سوسیالیسم یهودی» (Rodinson, 1988: 21). ما حاضریم اینجا (تا حدی) تسلیم دانش برتر پیتر بووک در مورد مزرعۀ اشتراکی شویم. اما فقط تا حدی! او استدلال میکند که مزارع اشتراکی در اسرائیل از کمونهای آزمایشی روسیه الگوبرداری شدهاند که در طول «سیاست اقتصادی جدید» و با برکت جناب آقای لنین شکوفا شدند. این حقیقت دارد که تقسیم کار در مزارع اشتراکی اولیه داوطلبانه بود و پاداش ها به طور مساوی تقسیم می شد. وهمانطور که او استدلال می کند، ممکن است درست باشد که کسی مزرعه ی اشتراکی را بدون در نظر گرفتن متضاد آن درک نمی کند، یعنی محلۀ «میا شیارییم» (Mea Shearim) (یکی از قدیمی ترین محله های یهودی در اورشلیم با پایبندی شدید به بنیادگرایی یهودی وگروه Neturei Karta ضد صهیونیستی). دویچر می نویسد: «مزرعه ی اشتراکی و میا شیارییم دو قطب متضاد زندگی معنوی اسرائیلی ها هستند» (Deutscher, 1981: 110).
همه این مطالب ممکن است درست باشد، اگر چه تا حدی قدیمی. چیزی که غیرقابل قبول است این است که مزارع اشتراکی را بازتاب «اصل کمونیستی» بدانیم (Deutscher, 1981: 101). همچنین شایان ذکر است که مزارع اشتراکی از همان ابتدا به نام وحدت ملی امتیازات متعددی به دینداری دادند. به عنوان مثال، حتی ملحدان ساکن مزارع اشتراکی توسط یک خاخام ازدواج می کردند (شاهاک، 1988: 3). در نهایت، افزایش تدریجی کشاورزی کلان (agribusiness) در مناطق روستایی اسرائیل، روایت مثبت بووک و دویچر ازمزرعۀ اشتراکی را بیش از پیش بی ربط کرده است.
گهگاه، مزارع اشتراکی که با کمبود نیروی کار مواجه میشد بردگان مزدبگیر فلسطینی را استخدام میکردند، اما فلسطینی ها پیوسته از عضویت حذف میشدند. در عین حال بسیاری از شهرک نشینان طبقه کارگر اسرائیل توسط دولت به مناطق درگیری منتقل می شوند تا از آنها به مثابه یک حائل سوءاستفاده شود. در قرن هجدهم میلادی مقامات استعماری که ساحل شرقی آمریکا را در انحصار خود در آورده بودند «سفیدپوستان بیزمین را به کوچ به سمت سرزمینهای غربی مجبور می کردند، که در آنجا با سرخپوستان مبارزه کنند و حائلی برای ثروتمندان ساحلی در برابر مشکلات بومیان شوند، و در عین حال برای بقا هر چه بیشتربه دولت وابسته شوند» (Zinn, 1999: 54).
و از نظر ما منطقی بنظر می رسد که هر حمله ای به بومیان آمریکایی و اعراب را همزمان حمله ای به پرولتاریای «بومی» تلقی کنیم. پرولتاریای ایالات متحده و اسراییل نیز در فرآیند استعمار مجازات میشوند و مورد تمسخر قرار میگیرند. به عنوان مثال، آیزاک دویچر نشان می دهد که «وقتی مقامات بلندپایه [اسرائیل] استدلال می کنند که باید سیاست سختی در قبال اعراب اتخاذ شود، زیرا شرقی ها احتمالاً هر سیاست دیگری را به عنوان نشانۀ ضعف در نظر می گیرند، آنها فقط اعراب را در نظر ندارند، بلکه اسرائیلیهای شرقی را نیزدر نظر دارند» (Deutscher, 1981: 109). و تراژدی در این است که در هر دو مورد، شهرک نشینِ آزارشده به تدریج برای بقا به آزاردهنده تبدیل می شود.
اخیراً، اِحود این-گیل و مچوور (Ehud Ein-Gil & Machover 2008: 62) استدلال کردهاند که یهودیان میزراحی (یعنی یهود شرقی یا خاوری یا بعضی اوقات به یهودیان ایرانی نیز میزراحی می گویند) علیرغم اینکه «از نظر فرهنگی پستتر تلقی میشوند و از سوی رهبری صهیونیستی به عنوان گوشت دم توپ تلقی میشوند، با این وجود با موفقیت در پروژه صهیونیستی بعنوان همقطار پذیرفته شده اند. البته مزراحیان همچنان با مشکلات اجتماعی-اقتصادی متعددی در اسرائیل مواجه هستند، اما اینها عمدتاً بازتابی از موانع طبقاتی است و اساساً از ستم ملی که اعراب تجربه می کنند، متمایز است.
ما این استدلال را درست اما (کمی) اغراق آمیز می دانیم. اِحود این-گیل و مچوورمتمایلند که عدم اعتماد رهبران رژیم صهیونیستی نسبت به یهودیان پرولترمزراحی به عنوان ستون پنجم بالقوه، و گرایش های نژادپرستانه موجود در بسیاری از یهودیان اشکنازی به سمت یهودیان غیراروپایی را دست کم بگیرند. به عنوان مثال، در ژوئن 2010، بیش از 100000 یهودی اولترا ارتدوکس از تبار اروپایی به این امر اعتراض کردند که دخترانشان در همان کلاس درس با دختران مدرسهای از پیشینۀ میزراحی تحصیل میکنند. با وجود کتمانهای فراوان، این واقعه نشانۀ نژادپرستی زشتی بود که توسط یهودیان اَشکنازی علیه یهودیان میزراحی هدایت می شد. با این حال، ما کاملاً این استدلال را می پذیریم که بورژوازی میزراحی جایگاه امنی برای خود در میان طبقات غالب اسرائیل پیدا کرده است.
هوس کشف طلا وکسب مالکیت زمین های زراعی انگیزۀ کافی برای مهاجرت پرولتاریا به مناطق مورد مناقشه و خطرناک نبود. این هم در مورد آمریکای شمالی و هم اسرائیل صادق است. علاوه بر این، لازم بود که جمعیت را با تبلیغات وسیع ترغیب نمود. به عنوان مثال، در سال 1910، یاونی اِلی (Yavni'eli) «سوسیالیست» صهیونیستی به یمن فرستاده شد تا یهودیان یمنی را به عنوان نیروی کار ارزان به خدمت بگیرد تا جایگزین نیروی کار اعراب فلسطینی، که خودش بسیار ارزان بود، شود. یاونی اِلی برای متقاعد کردن یهودیان یمنی به ترک وطن و سفری نامطمئن، «خود را به عنوان قاصد موسی معرفی کرد و اعلام نمود که روز رستگاری فرا رسیده است» (Ein-Gil, 1981: 111).
درغیاب هر شکل دیگری از مشروعیت، بنیادگرایان مسیحی و یهودی که به ترتیب بومی آمریکا و فلسطین را استعمار کردند، تبلیغات خود را با اتکا به متون «مقدس» به کرسی نشاندند. در اینجای کار لازم شد حس برتری نژادپرستانه (racism) را با تمایل به جدایی طلبی نژادی (racialism) ادغام کنند. مأموریت تبلیغات-مذهبی این بنیادگرایان در اینجا تُند و زننده تر شد. برای مثال، ساکنان یهودی کرانه باختری، در مورد پشیمانی خداوند از خلق اسماعیلیان به بخشهایی از تلمود استناد میکنند که درآن از غیریهودیان به عنوان «قومی مانند الاغ» یاد میرود. مثالی دیگر: میمونیدس ادعا میکند که مردم تسخیر شده باید به اربابان یهودی خود «خدمت کنند» و «تحقیر و پست» باشند و «نباید سر خود را در اسرائیل بالا ببرند، بلکه باید بطور قاطع در سرزمینشان تسلیم شوند» (cf. Rose, 1986: 65).
تنها معدودی از منتقدان، از جمله نظریهپردازان «صهیونیست معنوی» و سیاستمداران «صهیونیست کروپوتکینیست»، آماده بودند بپذیرند فلسطین سرزمینی خالی از مردم نبوده و این حقیقت ممکن است در آینده مشکلساز شود (Rodinson, 1988: 39؛ ر. ک. Avineri, 1989). در واقع قبل از سال 1948، روحانیان یهودی مانند مارتین بوبر(Martin Buber) وجود داشتند که از یک دولت دو-ملیتی یهود وعرب حمایت می کردند، و حتی برای بازگرداندن پناهندگان عرب اخراج شده مبارزه می کردند. بوبر استدلال کرد که صهیون به یک مکان منحصر به فرد، به یک خاطره، به یک پروژه اومانیستی اشاره دارد و نه به یک مردم برگزیده. از نظر بوبر، یهودیان صرفاً مراقب و محافظ سرزمین های «مقدس» بودند (مجید، 2006: 24). او حتی از بن گوریون به دلیل «ربایش مفهوم معنوی صهیون» و تبدیل آن به «[شکل] مبتذل ملیگرایی» انتقاد نمود (رز، 2004: 12-13). مارتین بوبر و بن گوریون در سال 1960 هم پس از دستگیری آدولف آیشمن توسط ماموران اسرائیلی در آرژانتین، درگیری مهم دیگری داشتند. بوبر خواستار محاکمه آیشمن در یک دادگاه بین المللی بود زیرا جنایات او را جنایاتی علیه کل نژاد بشر می دانست. در صورتیکه بن گوریون اصرار داشت که محاکمه باید در اسرائیل برگزار شود تا به مشروعیت بخشیدن به دولت یهود کمک نماید» (رُز، 2004: 13).
ازچشم اندازی کاملاً متفاوت، آرلوسوروف (1899-1933 Arlosoroff) نیز تفاسیر جناح راست از صهیونیسم را که توسط افرادی مانند ژابوتینسکی (از تحسینکنندگان موسولینی، رهبر فاشیست ایتالیایی) ارائه شده بود، زیر سئوال برد. آرلوسوروف یک رهبر صهیونیست بود که به سرعت به یکی از رهبران حزب صهیونیستی کارگر و بالفعل "وزیر خارجه" دولت در حال ساخت یهود تبدیل شد. تحت نفوذ مارتین بوبر، به تدریج جریانهای مختلفی مانند کروپوتکین، مارکس، پوپولیسم روسی، رمانتیسم آلمانی و سوسیال دموکراسی را ادغام کرد (Avineri, 1989: 4). او از گوستاو لاندوئر آنارشیست دیدگاهی از سوسیالیسم ارضی آزادیخواهانه را وام گرفت که مرحله اولیه جنبش مزارع اشتراکی را تحت تاثیرقرار داد. او به دروغ استدلال میکرد که یهودیان در دیاسپورا طبقۀ حاکمی ندارند از آنجاییکه «همه ما [یهودان] بیمال هستیم، همه برهنه هستیم. همه ما به عنوان یک ملت، مردمی پرولتری هستیم.» ناسیونالیسم یهودی در این قرائت یک ناسیونالیسم ستمدیدگان بود. «سوسیالیسم» آرلوسوروف در واقع یک رژیم سرمایهداری دولتی بود که توسط یک جنبش قوی تعاونی تثبیت می شد. و درعین حال این پروژه تلاشی بود برای به حاشیه راندن مبارزۀ طبقاتی. آرلوسوروف معتقد بود که این دولت جدید یهودی باید مبتنی بر کارگر یهودی باشد. از سوی دیگر، وی از رویکرد قانون و نظم به مشکل شورش فلسطینیان علیه شهرک نشینان یهودی انتقاد کرد و خواستار درک متقابل یهودیان و اعراب شد (Avineri, 1989: 61). ترور او در سال 1933 (احتمالاً توسط صهیونیست های راستگرا، اگرچه قاتلان او هرگزدستگیر نشدند)، جناح چپ صهیونیسم را به شدت تضعیف کرد.
شکست جریانات عارفانه و آنارشیست اجتماعی و مارکسیستی در جنبش صهیونیسم (همانطورکه نمونۀ بوبر و آرلوسوروف نشان می دهد)، موقعیت شهرک نشینان صهیونیسم انحصارگرا را مستحکم تر کرد. اینها صهیونیست هایی بودند که فاشیسم ایتالیایی و یهودی ستیزی نازی ها را غنیم می شمردند تا از استفاده از آن روند مهاجرت به فلسطین را افزایش دهند، و درعین حال از یهودیان طرفدار همسان سازی و اغدام گرایی (assimilation) پیشی بگیرند. موسولینی در سال 1934 قول حمایت خود را به خایم وایزمن (Chaim Weizmann) داد و ژابوتینسکی را فاشیست همفکر خود می دانست. در واقع، برناردو ادعا می کند که «روابط [بین برخی از صهیونیست ها و نازی ها] چنان دوستانه بود که در آوریل 1933، بارون فون میلدنشتاین، متخصص اس اس برای مسئله یهود، به دعوت سازمان جهانی صهیونیسم و با مجوز صریح نازی ها، از فلسطین دیدن کرد ... مدالی برای بزرگداشت این رویداد با حک صلیب شکستۀ سواستیکا در یک طرف و ستاره داوود در طرف دیگر ساخته شد. دیدار فون میلدنشتاین چهار سال بعد تکرار شد، زمانی که زیردست سابق او، آدولف آیشمن، که اکنون به عنوان متخصص اس اس برای مسئله یهود ارتقا یافته ومسئول سازماندهی مهاجرت یهودیان - و بعداً قتل عام آنها -بود، توسط رهبران صهیونیست برای بازدید از فلسطین و استعمارگران آن دعوت شد.»
گفتمان جریان انحصارگرای-شهرک نشین بتدریج با اعتماد بنفس تازه بدست آمدۀ نظامی و اقتصادی آنها تطبیق پیدا کرد. مفاهیم «سرزمین موعود» و «سرنوشت آشکار» (لوازم قهری بسط و توسعه نژادی) به کرات در گفتمان دینی و سکولار انحصارگرایان یهودی و مسیحی ظاهر میشوند. «سرزمین موعود» قبل از اینکه در واقعیت خالی از سکنه شود، باید در تخیّل دنیا خالی از سکنه می شد. تنها زمانی که تسخیر شدگان کشته شدند، یا رانده شدند، یا زندانی شدند، یا به کاریکاتورهای بی خطری تبدیل شدند، یا از نظر دور شدند، اسرائیل قادر شد «سرنوشت آشکار» را محقق کند.
مانور مشابهی باید در ایالات متحده اجرا می شد. برای مثال، زائران نیوانگلند با اعلامیه ای از سوی فرماندار مستعمرۀ خلیج ماساچوست مبنی بر اینکه زمین مورد نظر آنها «خلاء» است، کمک شدند. به طور مبتکرانه ای استدلال شد که از آنجایی که بومیان آمریکا نتوانسته اند سرزمین را تحت سلطه خود درآورند، آنها فقط یک حق «طبیعی» به سرزمین دارند و نه «حق مدنی (قانونی)». پاکدینان مذهبی به راحتی به کتاب مقدس، مزمور 2: 8 متوسل شدند تا این گونه قضاوت های قانونی را تأیید کنند: «از من درخواست کن و من همۀ قوم ها را بعنوان میراث به تو خواهم بخشید و سراسر دنیا را ملک تو خواهم کرد» (ر.ک. Zinn, 1999: 14).
سالها بعد، بیست و ششمین رئیس جمهور ایالات متحده، تئودور روزولت، بدون رودرواسی اعلام کرد: «شهرک نشینان اروپایی به منطقهای خالی از سکنه نقل مکان کردند ... زمین واقعاً متعلق به هیچکس نبود... حقیقت این است که سرخپوستان هرگز هیچ حقّ واقعی بر خاک نداشتند» (به نقل از بارود، 2003). همان فرمول توسط یک فاتح نژادپرست دیگر، گلدا مایر، نخست وزیر سابق اسرائیل دنبال شد: «چیزی به نام فلسطینی وجود نداشت. اینطور نبود که یک ملّت فلسطینی در فلسطین خودش را مردم فلسطین بداند و ما آمدیم و آنها را بیرون انداختیم و کشورشان را از آنها گرفتیم.» (همانجا).
برتری نژادپرستانه (racism) با جدایی طلبی نژادی (racialism) آمیخته شد تا حکومت بورژوایی را تحکیم بخشد. یک بار دیگر لازم است به خود یادآوری کنیم که تعصب همزمانه هم علیه «عرب کثیف» و«سرخپوست وحشی» و هم علیه یهود و آمریکایی طبقه پایین اِعمال می شد. هر دو دسته در حقیقت ابزاری در دست بورژوازی بودند تا مورد استفاده قرار گیرند و در صورت لزوم قربانی سودآوری سرمایهداری شوند. هر دو گروه باید در داخل زندانی محبوس شوند که مشخصۀ آن اردوگاه یا گتو یا بازداشتگاه و یا مرز ملی است.
«امروز روز خوبی برای مبارزه است. امروز روز خوبی برای مُردن است» (اسب دیوانه به نقل از هیوز، 2001: 55).
یک راه نتیجه گیری برای این متن می تواند فرار به نوستالژی و خود-فریبی باشد. برای مثال، میتوانیم نمونههای متعددی از فعالیتهای مشترک گذشته پرولتاریای عرب و اسرائیل یا همبستگی میان قبایل بومی آمریکا و کارگران «سفید پوست» را ارائه کنیم. جوئل بینین (2001: 123) دوره ای نه چندان دور را به ما یادآوری می کند که حتی استالینیست های فلسطینی احساس می کردند که موظف اند «به نام طبقات کارگر عرب و یهودی» صحبت کنند و نه از دیدگاه ناسیونالیسم های متخاصم. تحقیقات علمی از منظری متفاوت، ائتلافهای پرولتاریای متعددی را که در گذشته وجود داشتهاند، پیش زمینه جلوه داده است (رجوع کنید به مجله خمسین که نقش کلیدی دراین نوع تاریخ نویسی داشت). مثال آخری که در این مورد می زنیم کتابی است به ویرایش وارد چرچیل (1992) که از پتانسیل ائتلاف های بین بومیان آمریکا و گروه های مختلف مهاجر گواهی می دهد (ر. ک. ساکولسکی و کوهنلاین، 1993).
با این حال، هر چقدر این مثالها مهم باشند، ممکن است آموزندهتر باشد که با اشاره به تعدادی از تفاوتهای اساسی بین مبارزات بومیان آمریکا در گذشته و مقاومت فلسطینیان معاصر پایان دهیم. امیدوایم این روش مانع از تحریف قیاس تاریخی ما توسط چپهای رمانتیک شود. لازم به توضیح است که چپ گرایی یک اصطلاح تحقیرآمیز است که برای تشریح همه افراد، گروه ها و ایدئولوژی هایی که جناح چپ سرمایه را اشغال می کنند، استفاده می شود. این برچسب شامل (همه) لنینیست ها و (بیشتر) آنارشیست ها می باشد، و حتی می تواند شامل (بسیاری از جریانهای موجود در معاصر) اتونومیسم، کمونیسم چپ، سوسیالیسم لیبرتارین و موقعیتگرایان بین المللی است. ما خود را چپی نمی دانیم؛ خود را انقلابی می دانیم.
به طور کلی (و ما تأکید می کنیم به «طور کلی» زیرا نمونه های متقابل متعددی موجود است)، انگیزۀ مبارزات بومیان آمریکا به سمت حفظ یک جامعۀ بی طبقه بود - جامعه قبیله ای مبتنی بر «اقتصاد» مبادلۀ هدیه (a gift exchange economy) و حداقل تقسیم کاراجتماعی. این شیوه زندگی مبتنی بر شناخت وابستگی متقابل وروابط غیر سلسله مراتبی بود. در جاهایی وجود «جوامع منزوی سه نژادی» (tri-racial isolate communities) را ترویج میکرد (یعنی جوامع متشکل از سرخپوست، سفیدپوست و سیاه پوست)، و تقریباً در همه جا زندگی نفسانی و شادی را جشن میگرفت. تمایل بومیان آمریکا به آزادی و برابری تأثیر مستقیمی بر مهاجران اروپایی به ایالات متحده آمریکا و همچنین بنیانگذاران آن گذاشت. مفهوم «خود تنظیمی بدون مداخلۀ دولت» و «تصمیم گیری اجماع بدون اجبار» بر افرادی مانند بنجامین فرانکلین و توماس جفرسون تأثیر گذاشت (Johansen, 1991: 59). توماس پین نبود فقر درجوامع بومی را تحسین می کرد.
آدم احساس می کند که حتی گرایش های ناتوان کننده (یعنی گرایشهای سلب قدرت) مانند تنش های جنسیتی نیز موضوع مورد مناقشه بوده است. آخرین تحقیقات نشان می دهد که در بیشتر مناطق، مردان و زنان بومی درآغاز بزرگسالی آزادانه ازدواج می کردند (ناسانی، 2004). مهمتر از آن، «زن میتواند با قرار دادن وسایل شوهرش در خارج از خانه، فرایند طلاق را آغاز کند» (ناسانی، 2004: 343). هم مردان و هم زنان بومی در قرن هفدهم میلادی در مقام رهبری بودند. در طول مبارزۀ همۀ بومیان علیه استعمار، مبارزۀ زنان علیه سلطه مردان فراموش نشد، همانطور که بحث در مورد مصرف سیگار توسط زنان به آسانی گواه آن است. البته جوامع بومی تکمیل نبودند و این مفید است که تاریخنگاری بومیان از نوع رمانتیک بی اعتبار شده است. با این حال، مبارزه شدید و سالمی با کالاسازی، ارزش مبادله، تقسیمبندی جنسیتی و سلسله مراتب وجود داشت. در عکس این روندهای سالم، مبارزۀ کنونی فلسطین توسط انگیزه های سرمایه داری، مذهبی، مردسالاری و خودکشی مسخ شده است. جریان های ارتجاعی رسوب کرده اند (بطور مثال ساف و حماس و جهاد اسلامی و غیره) و فضای کمی برای انتقاد از خود و تنظیم مجدد استراتژیکی جنبش باقی مانده است.
البته، تعداد انقلابیون واقعی در جنبش مقاومت فلسطین از همان ابتدا خیلی کمتراز مرتجعین بود، اما هرگز به اندازۀ امروز به حاشیه رانده نشده بودند. این جناح «چپ سرمایه» (گروههای مختلف لنینیست و ناسیونالیستی) بود که در چند دهه اول قلدر میدان شد، در حالی که امروزه جناح «راست سرمایه» (حماس و گروههای ملیگرا) رهبری را به دست گرفته است. پرولتاریای فلسطین تنها توانسته است خودمختاری خود را گاه و بیگاه اعمال کند: مثلاً هفته های ابتدایی انتفاضه اول (1987) و چند روز اول انتفاضه الاقصی (2000) نمونه های بارز آن هستند.
این شکست انتفاضه اول (توسط نخبگان اسرائیلی و فلسطینی) بود که راه را برای رشد گفتمان اسلام راستگرایی هموار کرد. در حالی که برای ما تفاوت عمده ای بین جناح چپ و راست سرمایه وجود ندارد، با این حال، این تغییر نشان دهنده کاهش آگاهی سیاسی است. گفتمان سیاسی به مثابه مجموعه ای از بیانیه و رویه که موضوع مطالعه را همواره می سازد، از پویایی مبارزه جدا شده است. نظامی شدن انتفاضه و رشد و صعود گفتمان دینی نقش بسزایی دراین وخامت داشته است.
از طرفی دیگر نقش بورژوای سکولار عرب در تفرقه افکنی، سوء استفاده و تبعیض علیه پناهندگان فلسطینی نباید استتار شود. یک سند آکادمیک (با این وجود مفید) که ارزش مشاوره دارد اثر چاتی و هونت Chatty & Hundt (2005) است. مقالۀ دیگری (لدرمن، 2006) به طور قانع کننده نشان میدهد که چگونه عرفات یک حکومت مرکزی ایجاد کرد که درآن تمام خطوط تولید ثروت و ارتباطات به مقر او ختم میشد تا بدین وسیله رقبای سیاسی خود را به حاشیه راند. همچنین قابل توجه است که چگونه فلسطین به طور فزاینده ای توسط رسانه ها در زمینه های روان درمانی مورد بحث قرار می گیرد. در این گفتمان با فلسطینی ها به عنوان کودکانی «آسیب پذیر» و «آسیب دیده» رفتار می شود. حتی یک موسسه خیریه بریتانیایی وجود دارد که از یک «مرکز درمانی سیار» در کرانه باختری حمایت میکند که «آزمایشهای روانشناختی و حمایت، بازی و گفتار درمانی، فیزیوتراپی و دارودرمانی» را برای کودکان آسیب دیده ارائه میدهد (O'Neill، 2006). سرانجام، نگاهی گذرا به اقتصاد نوارغزه نشان میدهد که چگونه «توسعه» عمداً توسط دولتهای اردن و مصر و بعداً توسط دولت اسرائیل سرکوب شد (اونری، 2006). همه این عوامل زمینه ساز ظهور ارتجاع اسلامی شد.
گاه به پرولتاریای فلسطینی برمی خوریم که تاکتیک های نظامی مضر و غیر سازندۀ اسلام گرایان را کاملاً درک می کنند (ر.ک. مک کارتی، 2006). متأسفانه، به نظر میرسد که فعلاً در متوقف کردن اسلامگرایان ناتوان هستند. پیش از این هرگز دیدگاه های سرمایه داری، نژادپرستی، زن ستیزی، همجنسگرا هراسی و خرافاتی تا این حد در جامعۀ فلسطین نفوذ نداشته است.
کسانی که مصرند تفاوتهای کیفی بین رقص ارواح پاییوته (The Paiute Ghost Dance) و آیین شیعی عاشورا را نبینند، به همه ما آسیب بزرگی میزنند، زیرا این شکافی است به بزرگی، اگر نگوییم بزرگتر از شکاف بین مزارع اشتراکی پیشگام و مای شریم انعطاف ناپذیر. رقص ارواح یک آیین همگرا بود که زندگی را تأیید می کرد و حافظه تاریخی جمعی بومیان آمریکا را دوباره زنده می کرد. عاشورا یک آیین متفاوت است که ضمن تحریف تاریخ، مرگ را جشن می گیرد. بعلاوه عاشورا، شیعه را در برابر سنی، شیعه اصولگر را در برابر شیعه عارف و مردان را در برابر زنان قرار می دهد. رقص ارواح بیشتر شبیه یک کارناوال جدی بود. عاشورا و حج به بازی و نمایش (Spectacle) نزدیکترند. پرولترهای فلسطینی امروز توسط جوامع نمایشی سنی و شیعه حیرت زده می شوند. امروزه یک ذهنیت مذهبی-نمایشی در میان بسیاری از فلسطینی رشد کرده است. تمایلات قهرمان پرستی و شهادت طلبی که توسط این هزاره گرایان مستاصل ترویج می شود، ممکن است به نفع حماس، جهاد اسلامی، ساف، طبقات حاکمۀ اسرائیل، ایران، عربستان، روسیه و ایالات متحده باشد، اما منافع ما در جای دیگری نهفته است. امروزه ادیان توحیدی کاملاً ضد انقلاب هستند. آن بخش از پرولتاریا که تجربهی روزانهی این واقعیت را دارد، در موقعیتی غبطهانگیز برای تجدید بیخدایی درمبارزهشان علیه کلیت روابط سرمایهداری هستند. بر حسب اتفاق ما احساس می کنیم که چشم انداز این بی خدایی پرولتاریایی در میان پرولتاریای ایران و آمریکا بیشتر باشد تا در بین پرولتاریای فلسطینی و اسرائیلی.
قیاس تاریخی ما از فلسطینیان با بومیان آمریکا نه برای کسب ترحم به نفع «فلسطین» و نه برای ترویج یک گفتمان اخلاقی انجام شده است. ما به شورش 1936-1939 (یک جنبش مقاومت فلسطینی که از شهرها آغاز شد و به مناطق روستایی علیه حاکمان انگلیسی و صهیونیست ها و همچنین زمین داران فلسطینی گسترش یافت)، نکبه (اخراج فلسطینی ها در خلال جنگ اعراب-اسرائیل 1948) توجه نکردیم. برای رهایی از وزن مردۀ تاریخ به دو انتفاضه و بسیاری از نشانههای آشنای روایت استاندارد هم اشاره نکردیم. ما حتی تمام آن لحظات ارزشمند همبستگی بین پرولتاریای اسرائیلی-یهودی و رفقای عرب-فلسطینی آنها را دوباره به نمایش نگذاشته ایم. هر چند این امثال مهم هستند، در سالهای اخیرتعدادشان تقلیل یافته و ما باید دلیل آن را کشف کنیم. هدف قیاس تاریخی ما نشان دادن شکست روند فعلی برای پرولتاریای منطقه و پیشنهاد جایگزینی بود. این ابعاد اجتماعی مبارزه است و نه جنبه های نظامی یا مذهبی که پتانسیل فراتر رفتن از سرمایه را دارد. متأسفانه تا زمانی که بومیان آمریکا، مهاجران آمریکایی، فلسطینیها و اسرائیلیها به انتخاب بین اردوگاه، گتو، بازداشتگاه یا ملت راضی باشند، آگاهی ازجنبۀ جهانشمولی مبارزۀ ما در حاشیه باقی خواهد ماند. به تعبیر اسب دیوانه (Crazy Horse)، «امروز روز سختی برای مبارزه است. فردا شاید روز بهتری برای مردن باشد.»
این نوشته در ابتدا در پراگ به تاریخ 22.04.2007 منتشر شد.
و در تاریخ 29.10.201 در اسلو گسترش یافت.
آخرین اصلاحات در تاریخ 10.11.2023 درگلاسگو، اسکاتلند انجام شد.
References
Abunimah, A. (2008). Israeli minister threatens ‘holocaust’ as public demand ceasefire talks. The Electronic Intifada. Available at http://electronicintifada.net/v2/article9354.shtml, [accessed 27 October 2010].
Anderson, B. (1990). Imagined Communities: Reflections on the Origins and Spread of Nationalism. London and New York: Verso.
Aufheben (2002). Behind the twenty-first century Intifada. Aufheben, no. 10, 18-40.
Avineri, S. (1989). Arlosoroff. London: Peter Halban Publishers Ltd.
Avnery, U. (2006). The Great Experiment. Gush Shalom. Available at http://zope.gush-shalom.org/home/en/channels/avnery/1160914974, [accessed 28 November 2006].
Barbrook, R. (2005). Imaginary Futures: from thinking machines to the intergalactic network. Available at www.imaginaryfutures.net, [accessed 26 June 2006].
Baroud, R. (2003). Palestinians and Native Americans: The Inherent Struggle for Freedom and Justice. CounterPunch, no. 14 January, 2003. Also available at http://www.counterpunch.org/baroud01142003.html, [accessed 2 July 2006].
Bernardo, J. (2010). From persecuted to persecutors: the lessons of zionism, The Commune. Available at http://thecommune.wordpress.com/2010/06/06/from-persecuted-to-persecutors-the-lessons-of-zionism/#more-5282, [accessed 26 October 2010].
Billig, M. (1995). Banal Nationalism. Los Angeles, London, New Dehli, Singapore, Washington D C: Sage Publications Ltd.
Bishrar, A. (1999). Equal Rights for Arabs in Jewish State: An Interview with Azmi Bishara, MERIP (Middle East Report Online), no. 14, December 1999. Available at http://www.merip.org/mero/mero121499.html, [accessed 13 July 2006].
Bresheeth, H., Hood, S., and Jansz, L. (1997). Introducing the Holocaust. Biddles Ltd., Guildford and King’s Lynn: Totem Books.
Brown, D. (1972). An Indian History of the American West: Bury My Heart at Wounded Knee. London and Sydney: Pan Books Ltd.
Chatty, D. & Hundt, G. L. (2005). Children of Palestine: Experiencing Forced Migration in the Middle East. New York, Oxford: Berghahn Books.
Chomsky, N. (1983). The Fateful Triangle: The United States, Israel and the Palestinians. London.
Churchill, W. (1992). Marxism and Native Americans. Boston: South End Press.
Churchill, W. (1998). Fantasies of the Master Race: Literature, Cinema and the Colonization of American Indians. San Francisco: City Lights Books.
Cook, J. (2003). Bedouin in the Negev Face New Transfer. Middle East Report Online. Available at http://www.merip.org/mero/mero051003.html, [accessed 28 June 2006].
Deutscher, I. (1981). The Non-Jewish Jew and other Essays. London: Merlin Press.
Edelman, M. (1994). The Ghetto Fights. London, Chicago, Melbourne: Bookmarks.
Ein-Gil, E. (1981). Religion, zionism and secularism. Khamsin: Journal of revolutionary socialists of the Middle East, no. 8. London: Ithaca Press.
Ein-Gil, E., and Machover, M. (2008). Zionism and Oriental Jews: a dialectic of exploitation and co-optation. Race & Class, vol. 50, no, 3, 62-76.
Freedman, S. (2007). The burden of youth. Guardian Unlimited, March 30, 2007. Available at http://commentisfree.guardian.co.uk/seth_freedman/2007/03/basket_kids.html, [accessed 30 March 2007].
Goldenberg, T. and Debre, I. (2023). Israel deports thousands of Palestinian workers back to Gaza's war zone. The Independent. Available at https://www.independent.co.uk/news/israel-ap-gaza-hamas-jerusalem-b2441417.html [accessed 07 November 2023].
Grossman, G. (2006). Israel’s Gaza assault: the real motives. Available at http://www.opendemocracy.net/conflict-debate_97/gaza_motives_3702.jsp, [accessed 3 November 2006].
Hardt, M. and Negri, A. (2000). Empire. Cambridge, Massachusetts and London, England: Harvard University Press.
Hardt, M. and Negri, A. (2004). Multitude: War and Democracy in the Age of Empire. New York: The Penguin Press.
Hughes, H. (2001). The American Indian Wars. Harpenden, England: Pocket Essentials.
Johansen, B. E. (1991). Native American Roots for Freedom of Expression as a Form of Liberty. Journal of Communication Inquiry, vol. 15, no. 48, summer, 48-69.
Khamsin Collective (various dates). Khamsin: Journal of Revolutionary Socialists of the Middle East. London: Ithaca Press.
Lederman, J. (2006). Palestine and Israel: clan vs nation, tribe vs state. Available at www.openDemocracy.net, [accessed 3 November 2006].
McCarthy, R. (2006). Palestinian children pay price of Israel’s Summer Rain offensive. Available at http://gimmetruth.wordpress.com/2006/09/07/guardian-report-palestinian-children-pay-price-of-israels-summer-rain-offensive/, [accessed 23 September 2006].
Magid, S. (2006). Sacred real estate. Christian Century, 123(15), 24-27.
Melancholic Troglodytes (2003). Hydro-Jihad: water conflict and the class struggle. Updated version included in this volume.
Mitropoulos, A. (2006). Under the beach, the barbed wire. Mute: Dis-Integrating Multiculturalism, vol. 2, no. 2, 34-42. Also available at http://www.metamute.org/?q=en/Dis-integrating-Multiculturalism, [accessed 24 June 2006].
Nassaney, M. S. (2004). Native American gender politics and material culture in seventeenth-century southeastern New England. Journal of Social Archaeology, vol. 4, no. 3, 334-367.
O’Neill, B. (2006). Turning Palestinians into the basket case of the world. Spiked, 30 June 2006. Available at http://www.spiked-online.com/index.php?/site/article/921/, [accessed 2 July 2006].
On the Record Palestine (Editorial) (2001). Palestinian Civil Society under Siege (7): The Challenge of Agricultural development. OTR Palestine, vol. 15, issue 7.
Pannekoek, A. (1936). Party and Working Class. Available at http://www.marxists.org/archive/pannekoe/1936/party-working-class.htm, [accessed 22 April 2006].
Petrovato, J. (2006). Producing National Identities: Museums, Memory and Collective Thought in Israel. State of Nature: an online journal of radical ideas. Available at http://www.stateofnature.org/producingNationalIdentity.html, [accessed 29 October 2010].
Postone, M. (2000). Anti-Semitism and National Socialism. The Boomerang series no. 7. London: Chronos Publications.
Rodinson, M. (1988). Israel: A Colonial-Settler State? New York: Anchor Foundation.
Rose, J. (1986). Israel: The Hijack State- America’s Watchdog in the Middle East. London, Chicago and Melbourne: Bookmarks.
Rose, J. (2004). The Myths of Zionism. London, Ann Arbor, MI: Pluto Press.
Sakolsky, R. and Koehnline, J. (1993). Gone to Croatan: Origins of North American Dropout Culture. New York and Edinburgh: Autonomedia/AK Press.
Shahak, I. (1988). Israeli apartheid and the Intifada. Race & Class, vol. 30, no. 1, 1-12.
Traverso, E. (1999). Understanding the Nazi Genocide: Marxism after Auschwitz. London and Sterling, Virginia: Pluto Press with The International Institute for Research and Education.
Tester, F. J. (2010). Can the Sled Dog Sleep? Postcolonialism, Cultural Transformation and the Consumption of Inuit Culture. New Proposals: Journal of Marxism and Interdisciplinary Inquiry, vol. 3, no. 3 (June), 7-19.
Usher, G. (2006). The wall and the dismemberment of Palestine. Race & Class, vol. 47, no. 3, 9-30.
Weizman, E. (2004). The Politics of Verticality: The West Bank as an Architectural Construction. Mute: Culture and Politics after the Net, (Winter-Spring), issue 27, London. Also available at http://www.metamute.org/en/The-Politics-of-Verticality, [accessed 21 December 2006].
Weizman, E. (2006). The art of war: Deleuze, Guattari and Debord and the Israeli Defence Forces. Available at http://www.metamute.org/?q=en/node/8192, [accessed 10 November 2006].
Wikipedia (N/A). Second Boer War. Available at http://en.wikipedia.org/wiki/Second_Boer_War, [accessed 26 June 2006].
Zinn, H. (1999). A People’s History of the United States: 1492-Present. New York: Harper Collins Publications.
Commentaires